مدل پیش بینی رضایت زناشویی زنان بر اساس نقش راهبردهای تنظیم شناختی هیجان با میانجی گری سازگاری زناشویی

 مقدمه: خانواده بنا و ساختار اصلی هر جامعه و به عنوان یک واحد اجتماعی – هیجانی، محل رشد، توسعه و تغییرات است؛ بنابراین نمی توان تاثیر خانواده بر تعادل روانی، هیجانی و اجتماعی را نادیده گرفت. پژوهش حاضر با هدف آزمون مدل پیش بینی رضایت زناشویی زنان بر اساس راهبردهای تنظیم شناختی هیجان با میانجی­گری سازگاری زناشویی صورت پذیرفت. روش پژوهش: طرح پژوهش همبستگی و جامعه آماری شامل کلیه زنان شهر مشهد در سال ۱۳۹۸ بود که از این جامعه به روش در دسترس، حجم نمونه شامل ۲۰۰ نفر انتخاب شد و این افراد فرم کوتاه پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و کرایج (۲۰۰۶)، پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپانیر (۱۹۷۶) و پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ (۱۹۹۸) را به صورت آنلاین تکمیل نمودند. داده های حاصل با استفاده از شاخص های آمار توصیفی و روش تحلیل مسیر تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد راهبردهای سازگارانه تنظیم هیجان با رضایت زناشویی (۰۰۱/۰,p<۲۴/۰r=) و سازگاری زناشویی (۰۰۱/۰,p<۲۷/۰r=) رابطه مثبت معنادار؛ و راهبردهای ناسازگارانه تنظیم هیجان با رضایت زناشویی (۰۰۱/۰,p<۴۱/۰-r=) و سازگاری زناشویی (۰۰۱/۰,p<۳۸/۰-r=) رابطه منفی معناداری دارند. هم چنین رابطه مثبت معناداری بین سازگاری زناشویی و رضایت زناشویی به دست آمد (۰۰۱/۰,p<۴۷/۰r=). نتایج تحلیل مسیر جهت بررسی الگوی پیشنهادی با تعدیل های صورت گرفته، نشان داد سازگاری زناشویی در رابطه راهبردهای سازگارانه و ناسازگارانه تنظیم شناختی هیجان با رضایت زناشویی نقش میانجی معناداری دارد (۵۶/۱ χ۲/df=، ۰۶/۰= RSMEA، ۹۹/۰GFI =، ۹۳/۰AGFI =،۹۹/۰ CFI =). نتیجه گیری: با عنایت به نتایج حاصل، می توان اذعان داشت سازگاری زناشویی به عنوان مولفه ای اثرگذار بر رضایت زناشویی متاثر از انواع راهبردهایی است که زوجین جهت تنظیم شناختی هیجانات خود به کار می گیرند.