بررسی خواص چسبندگی رزین های اپوکسی آلیفاتیک پراکنده شده در نانولوله های کربنی و اکسید گرافن

وی سکوزیته رزین های اپوک سی پخت ن شده معمولا با ا ستفاده از پرکننده های پراکنده مانند نانولوله های کربنی افزایش می یابد.نویسندگان حاضر دریافتند که برای رزین اپوکسی آلیفاتیک، یعنی دی اتیلن گلیکول دی گلیسیدیل اتر، افزایش ویسکوزیتههنگامی که نانوریبان های اکسید گرافن کاهش می یابد، کاهش می یابد. به جای نانولوله های کربنی پراکنده شده ا ست. هدف ازاین مطالعه مقایسه اثرات پراکندگی نانولوله های کربنی و نانوریبان های اکسید گرافن در این رزین بر خواص چسبندگی، کششی وحرارتی رزین پخته شده است. مشخص شد که پراکندگی های نانوریبان های اکسید گرافن نسبت به پراکندگی های نانولوله هایکربنی در افزایش چقرمگی شکست، مقاومت برشی دور پا و استحکام لایه برداری رزین پخت موثرتر است. یک تجزیه و تحلیلساده بر اساس مدل ماکسول دو عنصری ارائه شد، که تفاوت در وابستگی های دما و سرعت قدرت برشی دور و مقاومت لایه برداریرا بازتولید می کرد. این مدل پیشنهاد کرد که افزایش قدرت چسبندگی به دلیل افزایش انرژی شکست ذاتی چسبندگی پراکندگیهای نانوریبان های اکسید گرافن بود، در حالی که به دلیل افزایش اتلاف انرژی ویسکوالاستیک در رزین برای پراکندگی نانولولههای کربنی بود.