ارزیابی معیارهای تخصیص در مدلهای مدیریت سیستم مخازن در شرایط کم آبی (مطالعه موردی: حوضه کارون)

سدها از جمله سازههای زیربنائی تامین آب به ویژه در دوره های خشکسالی هستند. چنانچه بهره برداری از مخازن بهینه باشد، اهداف سد به نحو مطلوبی تامین میشود. ولی از آنجاکه بهره برداری بهینه از سیستم های بزرگ منابع آبی، وقت گیر، پیچیده و بعضا دست نیافتنی است، استفاده از روشهای جایگزین مدلهای بهینه سازی که با دقت قابل قبول، امکان رسیدن به جواب مناسب نزدیک به بهینه را داشته باشند، راه حل مناسبی به نظر میرسد. در این تحقیق عملکرد دو مدل شبیهسازی WEAP و MODSIM، با مدل بهینه سازی غیرخطی Lingo، برای یک سیستم تکمخزنه و سپس یک سیستم چندمخزنه در یک دوره خشک مورد بررسی قرار گرفته است. برای بررسی نحوه عملکرد مدلها، از مقایسه چند معیار توسعه یافته جهت بیان کارآیی سیستم مخازن استفاده شده است. نتایج حاکی از آن است که در بهره برداری تک مخزن چنانچه هدف رسیدن به اعتمادپذیری حجمی مطلوب باشد، میتوان از مدلهای شبیه سازی به جای مدلهای بهینه سازی استفاده کرد. استفاده از مدلهای شبیه سازی منجربه افزایش ۳۸ درصدی معیار کمبود نسبی میشود، حال آنکه مقدار معیارهای اعتمادپذیری زمانی، برگشت پذیری و آسیب پذیری یک سیستم در مدلهای شبیه سازی اختلاف زیادی (حدود ۲ برابر) با مدل بهینه سازی دارند. در بهره برداری چند مخزنه نیز، اختلاف اعتمادپذیری حجمی و برگشت پذیری مدلهای شبیه سازی و بهینه سازی به ترتیب ۲۵% و۴۰% است. در مورد سایر معیارها، اختلاف دو مدل از ۳۰۰ درصد نیز تجاوز می کند