برجسته سازی و حاشیه رانی گفتمانی در تنازع گفتمان جهانی شدن و اسلامی گرایی

در روابط بین الملل شاهد تنازع دو گفتمان جهانی شدن با نشانه مرکزی نئولیبرالیسم و گفتمان اسلام گرایی با نشانه مرکزی اسلام سیاسی می باشیم، هر چند که برخی نظریه پردازان لیبرال همچون فوکویاما اسلام را چالشی در برابر لیبرالیسم نمی دانند اما واقعیت این است که در شرایط کنونی این دو گفتمان در برابر یکدیگر رویارویی را به نوعی عملیاتی نموده اند. در این راستا این دو گفتمان تلاش می کنند تا با صف آرایی در برابر یکدیگر در قالب برجسته سازی و حاشیه رانی خود را در متن قرار دهند. در تنازع گفتمانی، گفتمان جهانی شدن قدرت و دانشی را تولید می کند که در خدمت عملیاتی نمودن هژمونی این گفتمان است از سوی دیگر در قالب برجسته سازی و حاشیه رانی گفتمانی هر گفتمان به دنبال به حاشیه راندن گفتمان رقیب می باشد و با توجه به قدرت رسانه ای گفتمان جهانی شدن راهبرد برجسته سازی و حاشیه رانی عملیاتی می شود. از سوی دیگر دستگاه های ایدئولوژیک در خدمت گفتمان جهانی شدن می باشد که ایدئولوژی نولیبرالیسم را در سطح جهانی عملیاتی می سازد در واقع نولیبرالیسم به عنوان «دال مرکزی» گفتمان جهانی شدن می باشد که به عناصر شناور معنا می بخشد. از آنجا که هر گفتمان به دنبال غیریت سازی است، بنابراین اسلام سیاسی به عنوان «غیر» برای جهانی شدن می باشد بین غیریت سازی و تخاصم رابطه و پیوند نزدیکی وجود دارد. در شرایط نوین می توان تحلیل گفتمانی را در روابط بین الملل مطرح نمود