سنجش میزان شاخص های سلامت اجتماعی شهروندان و ارتباط آن با میزان امید به آینده

پژوهش حاضر باهدف سنجش میزان شاخص های سلامت اجتماعی و رابطه آنها با میزان امید به آینده در بین شهروندان کلانشهر اهواز انجام شده است. چارچوب نظری پژوهش ازنظریه امید اسنایدر و نظریه سلامت اجتماعی کییز بهره برده است. مقاله به روش پیمایشی و با استفاده از تکنیک پرسشنامه به اجرا درآمده است. جامعه آماری شامل کلیه شهروندان ۵۴-۱۸ سال (اعم از زن و مرد) ساکن در شهر اهواز است. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران برابر با ۳۸۴ و نمونه ها به شیوه نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای و تصادفی ساده انتخاب شده اند. نتایج توصیفی نشان می دهد که شهروندان در سطح متوسط بالا ۳۸/۴۷ درصد از امید به آینده و در سطح کمی پایین تر از متوسط ۹۷/۱۱ درص از شاخص سلامت اجتماعی برخوردارند. نتایج آزمون همبستگی نشان از ارتباط معنادار میان شاخص سلامت اجتماعی و امید به آینده دارد. ضمنا ارتباط میان هر ۵ مولفه سلامت اجتماعی (انسجام اجتماعی، پذیرش اجتماعی، مشارکت اجتماعی، انطباق اجتماعی و شکوفایی اجتماعی ) با امید به آینده نیز تایید شده است. نتایج رگرسیونی حاکی از آن است که از بین متغیرهای م ستقل، مولفه مشارکت اجتماعی با مقدار بتای ۰/۳۹۵ و مولفه پذیرش اجتماعی با مقدار بتای ۰/۲۴۶ بیشترین سهم را در تبیین متغیر وابسته امید به آینده داشته اند. همچنین معادله پیش بینی میزان امید به آینده می تواند ۲۹/۵ درصد از واریانس متغیر وابسته امید به آینده را تبیین کند