جایگاه مصلحت در سرپرستی کودک

کودک به دلیل ناپختگی جسمی و روانی از آسیب پذیرترین گروه های جامعه به شمار می رود. بنابراین بایدبه شدت مورد حمایت و مراقبت قرار گیرد. شریعت اسلامی با تقدم بسیار نسبت به قوانین بشری، مسئلهحضانت کودکان را مورد توجه قرار داده است. نکته محوری شریعت اسلامی در توجه به حق سرپرستیکودک، مصلحت وی بوده است. حقوق ایران نیز به عنوان مهد فقه شیعی با اتکاء به منابع تشریعی در طولدوران های مختلف از جنبه های گوناگونی به قانونگذاری در امر سرپرستی کودکان پرداخته است و تحولاتمتعددی را تجربه کرده است. مطالعه حاضر جایگاه و تاثیر مصلحت در حضانت کودک را طی مباحثمختلف در فقه و حقوق موضوعه کشور مورد بررسی قرار می دهد تا با دریافت های احتمالی بدیع خود بهتوجه بیشتر و موثرتر در این زمینه کمک نماید.