ظرفیت های حوزه گردشگری در کاهش واگرایی منطقه ای ایران و شورای همکاری خلیج فارس

خلیج فارس به عنوان ژئوپلتیک منازعه همواره در گذر زمان نیازمند ترتیبات و روندهایی بوده کههمکاری و همگرایی را در میان کنشگران اصلی آن نهادینه سازد. با وجود ظرفیت های بالایهمکاری میان کشورها به ویژه حول اشتراکات تاریخی، تمدنی و فرهنگی و تا حدی اقتصادیواگرایی تا به امروز شکل مسلط و نمای اصلی کنش ها و الگوهای رفتاری کشورهای این منطقه بودهاست. از این رو، به نظر می رسد آنچه می تواند این واگرایی را کاهش دهد مولفه هایی است کهمنافع و عواید ناشی از آن نصیب همگان شده و آن ها را ناگزیر از اتخاذ ترتیبات مشترک برای تداومبخشی به این منافع کند. این مقاله با تاکید بر اهمیت دو مقوله ضرورت بهبود روابط ایران باکشورهای شورای همکاری خلیج فارس و نیز نقش رو به تزاید گردشگری در تعمیق همکاری ها درجهان امروز به دنبال ارائه پاسخ به این پرسش است که دولت های منطقه خلیج فارس (ایران واعضای شورای همکاری خلیج فارس) چگونه می توانند با استفاده از ظرفیت های گردشگری خلیجفارس از واگرایی در منطقه کاسته و همگرایی را نهادینه سازند؟ در این راستا، این مقاله بابهره گیری از روش توصیفی- تبیینی بر این نظر است که حوزه های کمتر سیاسی مانند گردشگریمی تواند سرآغاز همکاری و در نهایت تسری آن به حوزه های منازعه آمیز سیاسی باشد. حوزهگردشگری به دلیل کنشگری فرد انسانی از یک سو و نیز منافع گسترده آن برای تمامی کشورها ازسوی دیگر، میتواند تاثیر به سزایی را در همگرایی منطق های ایفا کند. گردشگر نیاز به امنیت داردو طرفین خواهان گسترش گردشگری باید این امنیت را فراهم کنند. به تبع آن، امنیت سیاسی واقتصادی به الزام تبدیل شده و ایجاد ترتیبات مشترک میان کشورهای منطقه خلیج فارس برایبرآوردن این امنیت زمینه همگرایی منطقه ای را به تدریج مهیا می کند.