خوانش لاکانی آنتیگونه از منظر میل، خیالی و نمادین

ادبیات و روانکاوی، بخصوص در قرن بیستم ، رابطه ی نزدیکی داشته اند و این خود مستلزم مطالعاتی فیما بین این دو رشته ی آموزشی می باشد. توجه زیاد روانکاوی به مطالعات ادبی در آغاز قرن بیستم مرهون استفاده از بینش های روانکاوانه نسبت به دسته ای از متون ادبی است و نکته ی مهم در این مقاله، ارتباط نزدیک این دو شاخه است. لاکان به عنوان یکی از پیشکسوتان روانکاوی آثاری خلق کرده اند که مورد توجه محافل ادبی قرار گرفته است، که این خود یادآور تجارب ادبی این پیشروان علم روانکاوی است. مطابق برداشت لاکانی، نوشتن و یا خواندن به معنی وارد شدن به یک نظم نمادین است که طبق آن از طریق ساختارهای بین فردی دیگری که به طور همزمان ما را تسخیر و رها می سازند، بین معنی و میل وساطت صورت می گیرد. با در نظر گرفتن این موضوع که تراژدی برای مدتی طولانی بعنوان نوعی ادبی شناخته شده است و تعارضات موجود در میل بشری را آشکار می سازد، طبیعی است که لاکان خودش را وقف مطالعه ی تراژدی نماید. او تعداد زیادی از سمینارهایش را به تراژدی اختصاص داد و با این کار به آن لحظه بنیادی در روانکاوی، یعنی بازشناسی عقده ادیپ از طریق سوفوکل توسط فروید، برمی گشت. در این مقاله سعی شده است به تحلیل آنتیگونه از منظر میل، نمادین و خیالی لاکان پرداخته شود. پرسش اساسی در این مقاله این است که : چگونه ساحت های خیالی، نمادین، و واقعی مورد نظر لاکان در نمایشنامه ی آنتیگونه اعمال می گردند؟ نتیجه ی حاصل بر این نکته تاکید دارد که لاکان، با ارزیابی دوباره ی نمایشنامه ی آنتیگونه، ساختار سه گانه اش در مورد ذهنیت درونی را ترسیم کرد.