تجلی صفات خداوند در مقامات زمخشری

یکی از مهمترین مباحث نزد عرفا و ادبا، بحث اسماء و صفات الهی است. شناخت ذات باریتعالی ممکن نیست؛ اما به واسطه همین اسمای الهی می توان راهی برای شناخت خداوند پیدا نمود و معرفتی حاصل کرد. بحث صفات خداوند، در میان ادبایی چون زمخشری - که در قرن پنجم می زیسته- همواره اهمیت فراوان داشته است. آنچه انسان امروزی را رنج می دهد، احساس بی هدفی و بی معنایی در زندگی است. از آن جا که اعتقاد به خدا و صفات کمال او می تواند نقش بسیاری در معناداری زندگی داشته باشد، این نوشتار با روش توصیفی-تحلیلی، به بررسی این اندیشه در مقامات زمخشری می پردازد. یافته ها حاکی از آن است که در مقامات زمخشری، صفات خداوند همچون رزاقیت، بخشش، خالقیت، هدایت، رضایت، صدق، حق، منعم بکار رفته است. انسان با ایمان با توجه به صفات خداوند، به آفرینشی هدفمند معتقد شده و در پرتو آن از پوچی رهایی می یابد.