نمایش درمانی و اختلال طیف اوتیسم

نمایش درمانی به کارگیری تکنیکهای تئاتر برای تسهیل رشد شخصی و ارتقا سلامت روان است ( Gallo-Lopez & Rubin, .(۲۰۱۲ زمینه نمایش درمانی به گونهای گسترش یافته است که انواع مختلف مداخلات نمایشی از جمله بازی، نقش آفرینی، بازیهای تئاتری، بازیهای پویای گروهی، تقلید، نمایش عروسکی، و سایر فنون بداهه را میتوان به عنوان درمان ارائه داد .(Barker, ۱۹۸۹) نمایش درمانی درواقع، یک مداخله »حمایتی-تسکینی« است که در آن از مقوله ها و ابزار هنری برای کمک به کودکان و نوجوانان اوتیسم و خانواده های آنها، به ویژه والدینشان، بسیار استفاده میشود. هدف این مطالعه بررسی اثر نمایش درمانی بر اختلال طیف اوتیسم از طریق مرور مطالعات انجام شده است.فریت (۱۹۸۹) افراد در طیف اوتیسم۱ را دارای "ذهن واقعی" توصیف کرده است، این به معنای کمبودهای خاص در هوش هیجانی، نظریه ذهن و استفاده از استعاره است. در نتیجه، رفتار آنها را میتوان نامناسب یا نابالغ دانست و مشکلات قابل توجهی باهمسالان، به دلیل توانایی نقص در درک آنچه دیگران فکر میکنند و احساس میکنند، وجود دارد .(Frith, ۱۹۸۹)بسیاری از افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به شدت از عدم ارتباط اجتماعی خود آگاه هستند و به نظر میرسد آرزو میکنند که به گونه ای متفاوت باشند .(Attwood, ۲۰۰۰) به طورمنطقی می توان حدس زد که معلولیت اجتماعی مرتبط با اختلال طیف اوتیسم، به ویژه در جوانان با عملکرد بالاتر که از ناتوانی اجتماعی خود آگاهی دارند، می تواند اضطراب ایجاد کند. اگر کودک مبتلا به اختلال اضطرابی همزمان باشد، میتواند آسیب اجتماعی کلی مرتبط با اختلال طیف اوتیسم را تشدید کند. به عنوان مثال، اضطراب اجتماعی ممکن است به اجتناب از موقعیتهای اجتماعی، و تعاملات ناجور با همسالان کمک کرده و باعث انزوای بیشتر از همسالان شود .(Myles, Barnhill, Hagiwara, Griswold, & Simpson, ۲۰۰۱) بنابراین ، اضطراب ممکن است اثرات دوسویه ای با معلولیت های اجتماعی اختلال طیف اوتیسم داشته باشد .Susan W. White, ۲۰۰۹