بررسی ادبیات عامیانه زورخانه ای در شمارش سنگ گرفتن، کباده کشیدن و دعای پایانی

یکی از موضوعاتی که ظاهرا در ادبیات عامیانه ایران، مغفول مانده است؛ آیین مهر و ورزش باستانی ایران، اصطلاحات، سنن و آداب و رسوم مربوط به آن است. مطالعه اساطیر ایرانی، که در نوشته های اوستایی، پهلوی، فارسی و جز آنها بازمانده است؛ این باور را پر رنگ می سازد که سنت پهلوانی امری کهن است و به فرهنگ دوره پیش از تاریخ مردم ما باز می گردد. مردم شناسان با مطالعه اساطیر ملل باستانی و بررسی ساختارهای اجتماعی و آیین های مردم بدوی عصر ما به این باور رسیده اند که تکرار الگوهای کهن، در فرهنگ، ادبیات و تاریخ، پایه و اساس همه آیین ها و کردارهای اقوام گوناگون پیش از تاریخ و اقوام بدوی زمان حاضر بوده و هست و دوام چنین اعتقادی را حتی تا دوره تاریخی و عصر حاضر نیز می توان دید. در این نوشته می کوشیم تا با اشاره به نکاتی درباره اصطلاحات و ادبیات خاص ورزش باستانی درباره نوع دعا کردن در گود زورخانه، شمردن سنگ وکباده، نقبی هرچند جزئی به یکی از قدیم ترین رگه های مردم شناسی اجتماعی که خواه ناخواه خود را به شکل نظم و نثر در ادبیات عامیانه و نیز ادبیات رسمی نشان داده است؛ پرداخته و بازخورد فرهنگ عامه در ورزش باستانی و ادبیات زورخانه ای را نقد و بررسی کنیم.