خوانش پسااستعماری بی آشیانگی در آثار گلی ترقی

یکی از رسالتهای مهم نویسندگان حوزه ادبیات پسااستعماری آن است که با شگردهای مختلف برای حفظ عناصری نظیر نژاد، قومیت، فرهنگ و هویت خویش تلاش می کنند. گلی ترقی جزء آن دسته از نویسندگانی است که نسبت به تسلط فرهنگی غرب منفعل نیست. او در آثار خود بر یکی از مهمترین مولفه های مطالعات پسااستعماری؛ یعنی «بیآشیانگی» تاکید ویژه ای دارد. بی آشیانگی احساس گیر افتادن میان فرهنگها و خود را در برزخی روانی گرفتار دیدن است. پژوهش حاضر به روش توصیفی- تحلیلی نگاشته شده است و از نظر ابزار تحقیق به روش کتابخانه ای صورت گرفته است. نگارندگان برآنند تا به این پرسش پاسخ دهند که بی آشیانگی در آثار ترقی در قالب داستان چگونه نمود پیدا کرده است و چه پیامدهایی داشته است. بی آشیانگی ناشی از بحران هویت، سرگشتگی فرهنگی، احساس دلهره و بیهویتی، عدم رضایت مهاجران در پذیرش برخی عادات، احساس اسارت کشش روح بسوی وطن اصلی یا میل به بازگشت، احساس عدم شادی و آرامش، دو پارگی فرهنگی، احساس عدم امنیت و خستگی و ناامیدی مهم ترین پیامدهای مولفه بی آشیانگی در آثار ترقی به شمار می روند.