استریل ایمپلنت ها و وسایل پزشکی(کاشتنی ها برای پیشگیری و کنترل عفونت)

عفونت های بیمارستانی یکی از علل مرگ و میر و افزایش هزینه و مراجعه مجدد بیماران به مراکز درمانی می باشد. کاشت غیر استریل میتواند برای سیستم میزبان کشنده باشد. بنابراین دستیابی به استریلیزاسیون (عدم وجود همه موجودات زنده مانند ویروس، باکتری، مخمر و کپک..) بسیار اجباری است. نتایج این مقاله حاصل مطالعات میدانی و پژوهش حضوری در قسمت استریلیزاسیون (CSSD) و اتاق عمل های بیمارستانهای دولتی و خصوصی به طور خاص تهران بزرگ و استان های گیلان، کرمانشاه و استان زنجان و مطالعه انواع مقالات چاپ شده در حوزه استریل و بهداشت جهانی در منابع معتبر بین المللی می باشد. تکنیکهای متعددی برای استریلیزاسیون ایمپلنت ها وجود دارد از جمله: استریلیزاسیون با استفاده از گرمای خشک (اتوکلاو)، حرارت خشک، اتیلن اکساید ETO، ازن ۰۳، فاز بخار پراکسید هیدروژن H۲۰۲، پلاسما گاز با دمای پایین، محلول گلوتار آلدئید، فرمالدئید، اسید پر استیک و تابش اشعه ایکس، پرتوهای گاما، اشعه ماورا بنفش همگن و شتاب دهنده پرتوالکترونی) باید توجه شود که هر یک از این روشها تاثیر خاصی بر روی ایمپلنت می گذارند.در این مقاله برخی از تکنیک های استریلیزاسیون و تاثیر آنها بر ایمپلنتهای استریل شده را به صورت تخصصی بررسی خواهیم کرد.از آنجایی که شرایط استریل باید تا زمان کاشت حفظ شود لازم هست که ایمپلنت ساخته شد از ابتدای روند توسعه در شرایط استریل ساخته و پرداخته و بسته بندی شود.