نقش میانجیگر خودهای ممکن در رابطه بین چشم انداز زمان با اضطراب امتحان دانش آموزان

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین نقش میانجیگر خودهای ممکن در رابطه بین چشم انداز زمان با اضطراب امتحان دانش آموزان بود. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع مدلیابی معادلات ساختاری و جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمام دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر تهران بود که در سال تحصیلی ۹۹-۹۸ مشغول به تحصیل بودند که از میان آن­ها ۲۵۵ دانش آموز به روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل اضطراب امتحان ساراسون و همکاران (۱۹۵۸)؛ توازن خودهای ممکن زادشیر و همکاران (۱۳۹۹) و سیاهه چشم انداز زمان زیمباردو و بوید (۱۹۹۹) بود. برای تحلیل داده­ها از روش مدلیابی معادلات ساختاری استفاده شد. یافته­ ها: در پژوهش حاضر ضریب مسیر غیرمستقیم بین چشم اندازهای آینده (۰۱/۰>p، ۱۷۶/۰-=β)، حال لذت گرا (۰۱/۰>p، ۱۷۹/۰-=β) و گذشته مثبت (۰۱/۰>p، ۰۷۶/۰-=β) با اضطراب امتحان منفی و در سطح ۰۱/۰ معنادار بود. ضریب مسیر غیرمستقیم بین چشم انداز گذشته منفی با اضطراب امتحان (۰۱/۰>p، ۰۵۳/۰=β) مثبت و در سطح ۰۱/۰ معنادار بود. نتیجه­ گیری: به نظر می­رسد چشم انداز زمان موجب می­شود فرد برای اهداف بلند مدت خود برنامه ریزی کند، این طرح ریزی موجب افزایش تفکر امیدوارانه، داشتن منابع مقابله­ ای کافی و کارآمد برای تفکر هدفمند و آشنایی با مسیرهای لازم برای رسیدن به اهداف، می­شود که در نهایت موجب شده دانش آموز اضطراب امتحان را تجربه نکند.