فرهنگ نویسی فارسی در هند جنوبی (دکن)
محل انتشار: دوفصلنامه کهن نامه ادب پارسی، دوره: 4، شماره: 4
سال انتشار: 1392
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 326
فایل این مقاله در 14 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_CLASS-4-4_004
تاریخ نمایه سازی: 11 بهمن 1400
چکیده مقاله:
پیوند دیرینه ایران و شبه قاره هندوپاکستان به زمان های دور می رسد. اسناد و مدارکی از دوره هخامنشی در دست است و تصاویر غارهای اجانتا در جنوب هند حکایت از ارتباط ایران و هند در دوره ساسانی دارد. با نفوذ و گسترش اسلام در ایران در دوران حکومت سلطان محمود غزنوی و لشکرکشی های او به هند، اسلام به همراه زبان فارسی و تصوف وارد آن سرزمین پهناور شد و به مرور ایام با تشکیل حکومت هایی از مسلمانان و بعضا ایرانی زبان فارسی در شبه قاره هند گسترش یافت، تا جایی که زبان فارسی در حدود چند قرن زبان دین و سیاست و فرهنگ و ادب و هنر گردید. به دنبال عمیق شدن ریشه های زبان فارسی در سرزمین هند و فهم معارف اسلامی و متون ادبی و حیات اجتماعی دانستن زبان فارسی در سرزمین هند یک نیاز حیاتی شد تا جایی که بساط درس و یادگیری و تالیف کتاب های دستور زبان فارسی و تدوین فرهنگ های مختلف فارسی از مهم ترین کارها به شمار می آمد. از این رو نوشتن فرهنگ های لغت در سراسر شبه قاره به ویژه در حیدرآباد و بعضی ایالات دیگر رونق گرفت چون فراگیری زبان بیشتر معلول دو امر است: ۱. دانستن لغات و ۲. آگاهی از دستور زبان در این دو مسئله است که می بینیم هند در تالیف این دو موضوع حداکثر آثار را حداقل تا سال ۱۹۶۵ میلادی دارد. تالیف فرهنگ های اساسی و بعضا متفاوت در دکن گویای این مسئله مهم است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
ابوالقاسم رادفر
هیئت علمی دانشگاه آزادواحد جیرفت
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :