پسوند " اک" در گویش بیرجند و سابقه ی آن در دوره ی میانه

سال انتشار: 1393
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 590

فایل این مقاله در 20 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_FARKH-8-4_006

تاریخ نمایه سازی: 11 بهمن 1400

چکیده مقاله:

بررسی گویش های خراسان جنوبی نشان می دهد که از یک سو عناصری از فارسی میانه در آن ها یافت می شود و از سوی دیگر، می توان عناصری از زبان های شرقی را یافت که از دیرباز وارد این گویش ها شده اند و بعضا در فارسی رسمی نیز رایج اند. یکی از راه های بررسی عناصر اصلی و قرضی در گویش ها پی گیری تاریخی پسوندهاست؛ زیرا پسوندها جزء عناصری هستند که به سختی در زبان پذیرفته می شوند. یکی از مهم ترین پسوندهای ایرانی، پسوند " اک" است که در لغاتی مانند "پیچاک"، "براک" و "پراک" در گویش قدیم بیرجند رایج بوده است. این پسوند در گویش بیرجند دو ریشه ی مختلف داشته است. در لغاتی مانند "پیچاک" به معنی پیچش شکم، پسوند " اک" بازمانده از پسوند مصدری -āk سغدی است. این پسوند در لغات "خوراک" و "پوشاک" و "سوزاک" هنوز در فارسی رسمی رایج است. " اک" مصدری، امروزه در گویش بیرجندی جای خود را به " ش" داده است و مانند دیگر اسم مصدرهای زبان فارسی با آن رفتار شده است. در نتیجه این لغت به صورت "پیچش/ پچش" (pečeš) در آمده است. اما از سوی دیگر، پسوند " اک" فاعلی نیز از قدیم در گویش بیرجند در لغاتی مانند "پراک" رایج بوده است. پسوند " اک" فاعلی بازمانده از -āk فارسی میانه و -āg پارتی است. این پسوند امروزه نیز به همین صورت در گویش بیرجند رایج است. اما در فارسی معیار و اغلب گویش های دیگر ایرانی این پسوند با حذف "ک" انتهایی به صورت " ا" در آمده است.

نویسندگان

حامد نوروزی

استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بیرجند

کلثوم قربانی جویباری

استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بیرجند

مراجع و منابع این مقاله:

لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :
  • آذرلی، غلامرضا (۱۳۸۷). فرهنگ واژگان گویش های ایران. تهران: نشر ...
  • ابوالقاسمی، محسن (۱۳۸۱). دستور تاریخی زبان فارسی. تهران: سازمان مطالعه ...
  • اسدی طوسی، ابومنصور احمدبن علی (۱۳۸۶). لغت فرس. مصحح محمد ...
  • اسعد گرگانی، فخرالدین (۱۳۴۹). ویس و رامین. مصحح ماگالی تودوا ...
  • اشمیت، رودریگر (۱۳۸۶). راهنمای زبان های ایرانی. مترجم حسن رضایی ...
  • انوری، حسن؛ احمدی گیوی، حسن (۱۳۷۵). دستور زبان فارسی ۱. ...
  • بهار، محمد تقی (۱۳۲۳). "مصدر و اسم مصدر". مجله دانش، ...
  • بیدل دهلوی، مولانا ابوالمعالی عبدالقادر (۱۳۷۶). کلیات. مصحح اکبر بهداروند ...
  • بیرونی، ابوریحان (۱۳۵۸). الصیدنه فی الطب. مترجم ابوبکر کاسانی. مصحح ...
  • تفسیر حزقیال (۲۰۰۷) Gindin ...
  • تفضلی، احمد (۱۳۶۰). درباره سه لغت کهنه فارسی. فرخنده پیام، ...
  • حاجی سید آقایی، اکرم (۱۳۸۸). "لزوم تصحیح مجدد ترجمه تفسیر ...
  • حسن دوست، محمد (۱۳۸۹)، فرهنگ تطبیقی- موضوعی زبان ها و ...
  • خسرو دهلوی، امیر (۱۳۸۷). دیوان. مصحح محمد روشن. تهران: نگاه ...
  • خلف تبریزی، محمد حسین (۱۳۷۶). برهان قاطع. مصحح محمد معین. ...
  • دارمستتر، جیمز (بی تا). وندهای پارسی. مترجم محمدعلی لوایی. بی ...
  • دهخدا، علی اکبر (۱۳۵۸). لغتنامه. تهران: دانشگاه تهران ...
  • راستارگویوا، و. س. (۱۳۷۹). دستور زبان فارسی میانه. مترجم ولیالله ...
  • رامپوری، غیاث الدین محمد بن شرف الدین (۱۳۷۵). غیاث اللغات. ...
  • رضایی، جمال (۱۳۴۴). "گویش بیرجند به ضمیمه فرهنگ ملاعلی اشرف ...
  • رضایی، جمال (۱۳۷۷). بررسی گویش بیرجند. تهران: هیرمند ...
  • صادقی، علی اشرف (۱۳۵۰الف). "مصدر و اسم مصدر در فارسی ...
  • صادقی، علی اشرف (۱۳۵۰ب). «مصدر و اسم مصدر در فارسی ...
  • صادقی، علی اشرف (۱۳۵۷). تکوین زبان فارسی. تهران: دانشگاه آزاد ...
  • صادقی، علی اشرف (۱۳۷۱). "شیوه ها و امکانات واژه سازی ...
  • صادقی، علی اشرف (۱۳۷۲). "شیوه ها و امکانات واژه سازی ...
  • صادقی، علی اشرف (۱۳۸۰). مسائل تاریخی زبان فارسی. تهران: سخن ...
  • صائب تبریزی، میرزا محمدعلی (۱۳۶۸). دیوان. مصحح محمد قهرمان. تهران: ...
  • عراقی، فخرالدین ابراهیم (بی تا). کلیات. مصحح سعید نفیسی. تهران: ...
  • غالب دهلوی، میرزا اسدالله خان (۱۳۷۶). دیوان. مصحح محسن کیانی. ...
  • فخرالزمانی قزوینی، عبدالنبی (۱۳۴۰). تذکره میخانه. مصحح احمد گلچین معانی. ...
  • قاسمی، مسعود (۱۳۸۲). "پژوهش برخی واژه ها در زبان تاجیکی ...
  • قاسمی، مسعود، و دیگران (۱۳۷۶). فرهنگ مصادر زبان ها و ...
  • قریب، بدرالزمان (۱۳۸۳). فرهنگ سغدی. تهران: فرهنگان ...
  • اقبال لاهوری، محمد (۱۳۶۱). دیوان. تهران: پگاه ...
  • معین، محمد (۱۳۴۱). اسم مصدر- حاصل مصدر. تهران: امیرکبیر ...
  • ناظم الاطبا، علی اکبر (۱۳۱۶). نامه ی زبان آموز (نحو ...
  • نجم الغنی رامپوری، محمد (۱۹۱۹م.). نهج الادب. لکهنو: بی نا ...
  • نسوی، ابوالحسن علی بن احمد (۱۳۵۴). بازنامه. مصحح علی غروی. ...
  • نصرآبادی، محمدطاهر (۱۳۷۸). تذکره نصرآبادی. مصحح محسن ناجی نصرآبادی. تهران: ...
  • نظیری، نیشابوری (۱۳۴۲). دیوان. مصحح مظاهر مصفا. تهران: امیرکبیر ...
  • همایون فرخ، رکن الدین (۱۳۶۴). دستور جامع زبان فارسی. تهران: ...
  • واصفی هروی، زین الدین محمود (۵۰-۱۳۴۹). بدایع الوقایع. مصحح الکساندر ...
  • Benveniste, E. (۱۹۲۹). Essai de grammaire Sogdienne, vol. ii. Paris: ...
  • ۴۶.Gershevitch, Ilya (۱۹۶۱). A Grammar of Manichean Sogdian.Oxford: Basil Blackwell ...
  • Gindin, T.E. (۲۰۰۷). The Early Judaeo- persian Tafsirs of Ezekiel: ...
  • Henning, W. B. (۱۹۳۷). A List of Middle Persian and ...
  • نمایش کامل مراجع