بررسی سطح توانمندی شغلی مربیان پرورشی دوره ابتدایی و راهکارهای توسعه آن

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی سطح توانمندی شغلی مربیان پرورشی دوره ابتدایی شهر تهران و راهکارهای توسعه آن است. روش تحقیق توصیفی از نوع پیمایشی و جامعه آماری پژوهش را مدیران و مربیان پرورشی مدارس ابتدایی مناطق ۱۹گانه آموزش و پرورش شهر تهران تشکیل می دهد. از میان مناطق فوق، پنج منطقه به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب و سپس ۳۱۱ مدیر مدرسه و ۳۱۰ مربی پرورشی انتخاب شد. ابزار جمع آوری اطلاعات را دو پرسشنامه سنجش توانمندی شغلی مربیان و راهکاری ارتقاء آن و پرسشنامه انطباق عملکرد مربیان با شرح وظایف شغلی آنان تشکیل می دهد که اولی توسط مربیان پرورشی و دومی توسط مدیران مدارس پاسخ داده شد. روایی ابزارها با کمک روایی محتوایی بر اساس دیدگاه متخصصان و پایایی آنها با استفاده از ضریب آلفای کرانباخ به ترتیب ۹۶/ و۹۳/۰ برآورد گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از شاخص های آمار توصیفی و آزمون های t ، F و تحلیل عاملی تاییدی تجزیه و تحلیل شده است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که میانگین توانمندی شغلی مربیان ۰۱/۴ از ۵ و در سطح بالایی قرار دارد. اگرچه، میانگین توانمندی شغلی مربیان زن بیشتر از مربیان مرد است، ولی تفاوت های مشاهده شده از لحاظ آماری معنی دار نیست. با این وجود، تفاوت های مشاهده شده بین میانگین توانمندی شغلی مربیان دارای تحصیلات و سوابق خدمتی مختلف معنی دار است. از میان راهکارهای مورد بررسی، اعتماد شغلی، افزایش حرمت اجتماعی و امنیت شغلی، تاثیر گذاری شغلی، تعیین دقیق اهداف، مسئولیت ها و اختیارات شغلی و شایستگی شغلی با کسب میانگین ۳۵/۴ و ۳۱/۴، ۲۲/۴ ،۲۲/۴ و۲۰/۴ از ۵ به عنوان مهم ترین راهکار های توسعه توانمندی شغلی مربیان ارزیابی شده است. همچنین یافته های پژوهش نشان داد که راهکارهای توسعه توانمندی شغلی مربیان را می توان در قالب دو راهکار عمده روانشناختی و سازمانی دسته بندی نمود. بعلاوه، از دیدگاه مدیران مدارس، عملکرد مربیان پرورشی تا حد زیادی با شرح وظایف شغلی آنها انطباق دارد.