بررسی زیتوده گیاهی و مدیریت اراضی در ترسیب کربن

مراتع حاوی حدود ۳۰-۱۰ درصد از کربن آلی خاک های جهان می باشند و بنابراین یکی از مهمترین اکوسیستم های خشکی جهت ترسیب کربن به شمار می روند. هر اکوسیستم طبیعی می تواند در ترسیب پایدار کربن شرکت نماید. هدف از این تحقیق بررسی زیتوده گیاهی و مدیریت اراضی در ترسیب کربن می باشد. با شناخت گونه هایی که دارای قابلیت بیشتری جهت ترسیب کربن بوده و همچنین بررسی عوامل مدیریتی که بر فرایند ترسیب تاثیرگذار است. می توان اصلاح و ا حیاء مراتع را از منظر شاخص ترسیب کربن دنبال نمود. این امر می تواند یک نگرش سیستمی به اصلاح و ا حیاء مراتع باشد چرا که در ضمن تامین حفاظت کمی و کیفی شرایط خاک، می تواند راهکاری موثر جهت مواجه با آلودگی هوا و بحران تغییر اقلیم و در نهایت دستیابی به توسعه پایدار زیست محیطی تلقی گردد. روش کار در این تحقیق به صورت مروری و مطالعات کتابخانه ای و سایت ها می باشد. نتایج نشان داد که هرچه قابلیت تولید زیست توده هوایی و زمینی در گونه های مختلف گیاهی، عرصه ها و رویشگاه های مختلف بیشتر باشد، ذخیره کربن در پیکره گیاهان، لاشبرگ و خاک بیشتر می شود و در صورتی که کارایی و سرعت عوامل منجر به تجزیه و ا نتشار کربن از گیاه، لاشبرگ و خاک کمتر باشد، بقای کربن ذخیره شده در اکوسیستم بیشتر شده و مقدار ترسیب کربن بیشتر خواهد شد. براین اساس مناطق خشک، نیمه خشک و خشک نیمه مرطوب، دارای ظرفیت بالایی برای ترسیب کربن بوده است. ترسیب کربن در بیوماس و خاک نیز که باعث تعدیل اثر گلخانه ای می گردد، می تواند به عنوان منفعت و سود اضافی حاصل از فعالیت ها و عملیات احیاء اراضی تخریب شده مطرح گردد. احیاء اراضی تخریب شده و بایر به دلیل اینکه منجر به کاهش فرسایش، افزایش تولید بیولوژیک و بهبود کیفیت آب و خاک می شود، می تواند نقش بسیار مهمی نیز در راستای توسعه پایدار و سلامت اکوسیستم ایفا نماید. ترسیب کربن زمانی رخ می دهد که میزان جذب دی اکسید کربن توسط گیاهان از اتمسفر، بزرگ تر از مجموع میزان تنفس خاک، تنفس گیاه و برداشت و قطع زی توده گیاهی باشد.