مقایسه شاخص های عددی تنوع گونه ای با استفاده از آزمون جایگشت و منحنی درجه بندی تنوع (مطالعه موردی: مراتع شهرستان زیرکوه)

تنوع زیستی، یکی از مولفه های مهم در ارزیابی بهره وری، پایداری، سلامت و حفاظت از اکوسیستم های مرتعی است. چرای دام، اثراتی اجتناب ناپذیر بر ساختار اکوسیستم های مرتعی برجای می گذارد. در این تحقیق، شاخص های عددی تنوع گونه ای در دو منطقه تحت چرا و قرق (۲۰ ساله) با استفاده از آزمون های ناپارامتریک مقایسه شد. نتایج آزمون جایگشت (Permutation) و t هاچسون نشان داد که مقادیر غنای گونه ای (S)، غنای منهینیک و غنای مارگالف در بین دو منطقه تحت چرا و قرق اختلاف معنی داری ندارد اما شاخص های غالبیت سیمیسون و برگر پارکر در منطقه قرق (به ترتیب ۰/۸۵ و ۰/۹۲) بیشتر از منظقه تحت چرا است. نتایج نشان می دهد از لحاظ تنوع گونه ای، شاخص تنوع شانون وینر و سیمسون در منطقه تحت چرا (به ترتیب ۰/۸۵ و ۰/۹۲) بیشتر از منطقه قرق است. به طور کلی نتیجه پروفیل تنوع Rényi بیانگر آن است که نمی توان از لحاظ تنوع گونه ای این دو منطقه را با یکدیگر مقایسه کرد. به نظر می رسد که بارندگی غیرنرمال سال مورد مطالعه (۱۳۹۹) باعث شده است که بین دو منطقه تحت چرا و قرق از لحاظ تنوع گونه ای اختلافی وجود نداشته باشد.