مدل های نظری برای پیش بینی جداسازی گاز در غشاهای بستر مخلوط: اثر حفرات بین سطحی

فناوری غشایی به دلیل عملکرد قابل قبول در کاهش انتشار روزافزون گاز دی اکسیدکربن در محیط زیست، از جهت تجربی و تئوری، توجه بسیاری از پژوهشگران را به خود جلب کرده است. در این تحقیق، دو مدل ماکسول اصلاح شده و لوئیس - نیلسن اصلاح شده برای تخمین داده های تجربی عبوردهی گاز از غشاهای بستر مخلوط پلی ایمید/نانوذرات سیلیکا و پلی سولفون/نانوذرات سیلیکا توسعه داده می شوند. این مدل ها به نحوی توسعه داده می شوند که نقش مهم حفرات بین سطحی میان نانوذرات معدنی و بستر پلیمر در نظر گرفته شود. بعلاوه، نتایج تخمین مدل های توسعه داده شده، با نتایج تخمین مدل های نظری سنتی مانند مدل ماکسول، مدل براگمن، مدل لوئیس-نیلسن و مدل پال مقایسه می شوند. با وارد کردن مقدار ضخامت لایه حفرات بین سطحی، اندازه گیری شده از تصاویر میکروسکوپی، در مدل ماکسول اصلاح شده در این تحقیق، داده های تجربی عبوردهی گاز با خطای کمتر از ۶% تخمین زده شدند. در حالیکه خطای مدل های سنتی نسبتا زیاد و در حدود ۳۰% بدست آمد.