بررسی غنای زنان از دیدگاه فقه فریقین

مسئله غنا و خوانندگی زنان محل بحث و نظر دیدگاه های مختلف فقه مذاهب اسلامی است؛ که مورد اختلاف فقهای اسلامی اعم از اهل سنت و تشیع میباشد. در این پژوهش صوت را به صوت غنایی و غیرغنایی تقسیم کردیم. در مورد صوت غیرغنایی زنان مانند صحبتهای عادی بسیاری از متقدمین فقهای شیعه به دلیل عورت دانستن صوت زن قائل به حرمت آن بودهاند. اگرچه متاخرین و معاصرین فقهای امامیه به دلیل سیره معصومین(ع) و سیره متشرعه عورت بودن صوت زن را رد و صوت غیرغنایی زنان را به مانند فقیهان اهل سنت مجاز دانسته اند. در خصوص صوت غنایی زنان متقدمین از فقهای امامیه که معتقد به حرمت صوت غیرغنایی بودند بدیهی است که در این جا به طریق اولی قائل به حرمت باشند. اما دیگر فقهاء یعنی فقهایی که صوت غیرغنایی زنان را حرام نمیدانند در مورد صوت غنایی زنان اختلاف نظر دارند. عدهای قائل به حلیت (با تمسک به اطلاقات و عمومات ادله حلیت) و عده کثیری به دلیل اینکه بر اساس قرآن و سنت و اجماع قائل به حرمت ذاتی غنا هستند، نظر به حرمت دارند. علمای اهل سنت اکثرا قائل به حلیت هستند. در این بین عدهای قلیل از فقهای امامیه نظر به حلیت ذاتی غنا دارند و غنا را بر دو نوع حلال و حرام تقسیم میکنند و ادله حرمت را منصرف به نوع حرام آن میدانند. در واقع خوانندگی زنان را اگر لهوی مضل عن سبیل الله نباشد جایز میدانند.