ارزیابی طرح آموزش فراگیر برای کودکان استثنایی از دیدگاه معلمان دوره ابتدایی شهر تهران

هدف از تحقیق حاضر ارزیابی طرح آموزش فراگیر برای کودکان استثنایی از دیدگاه معلمان عادی، استثنایی، رابطین شرکت کننده در دوره ابتدایی آموزش و پرورش شهر تهران در سال تحصیلی ۹۵-۱۳۹۴بوده است.در آموزش تلفیقی دانش آموزان استثنایی در کنار دانش آموزان عادی به تحصیل می پردازند.روش تحقیق توصیفی و از نوع زمینه یابی و جامعه آماری آن ۶۰ نفر معلمان ابتدایی در سه گروه (عادی، اسنثنایی و رابطین)بوده است.ابزار گردآوری داده ها، ویراست دوم پرسشنامه سازمان پژوهش آموزش و پرورش استثنایی بوده است که روایی آن توسط اساتید راهنما و مشاور و متخصصان مربوط تائید شده و پایایی آن با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ با میزان ۹۶% محاسبه و تایید گردیده است.برای تجزیه و تحلیل آماری علاوه بر آمار توصیفی از آزمون T تک نمونه ای و آزمون فریدمن برای تجزیه و تحلیل ها داده استفاده شد. نتیجه اینکه اجرای طرح آموزش فراگیر از نظر رشد اجتماعی، رشد عاطفی، جایگاه و موقعیت اجتماعی، خودشناسی دانش آموزان استثنایی، تعامل دانش آموزان استثنایی با سایر دانش آموزان وایجاد سازگاری بین دانش آموزان استثنایی و دانش آموزان عادی مطلوب بود، اما در امور آموزشی این طرح اثرات مطلوبی ایجاد نکرده است.ادامه اجرای طرح نیازمند اصلاح در روشها به ویژه در بخش آموزش می باشد