تبیین روابط علی بین شیوه های والدگری مادران و مشکلات هیجانی فرزندان دختر بر اساس نقش میانجی گر دشواری های بین فردی

زمینه و هدف: والدگری به شیوه های اجتماعی سازی فرزندان از سوی مراقبان مربوط می شود که گاهی اوقات می تواند روابط والدین را به خصوص با فرزندان دختر به کشاکش بکشد؛ در نتیجه والدین و فرزندان با مشکلات عاطفی و اجتماعی مختلفی روبرو می شوند که لازم است برای حل آنها تصمیمات مناسبی اتخاذ کنند. پژوهش حاضر به بررسی و تبیین روابط علی­ بین شیوه ­های والدگری مادران و مشکلات هیجانی فرزندان دختر بر اساس نقش میانجی­ گر دشواری­ های بین ­فردی پرداخته است. روش: روش مطالعه حاضر توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش را دختران مقطع متوسطه دوم شهر کرج در سال تحصیلی۱۴۰۰- ۱۳۹۹ به همراه مادران تشکیل دادند. در این پژوهش ۲۵۶ دانش ­آموز دختر به همراه مادران خود شرکت داشتند که در مجموع ۵۱۲ شرکت­کننده این مجموع را تشکیل داده­اند و بر اساس نمونه­ گیری هدفمند انتخاب شدند. برای جمع­ آوری داده های پژوهش از پرسشنامه ­های مقیاس دشواری­ های بین­ فردی (۱۹۹۶)، پرسشنامه سبک والدگری بامریند (۱۹۹۱)، و مقیاس افسردگی، اضطراب و تنیدگی لاوی­بند و لاوی­بند (۱۹۹۵) استفاده شد تحلیل داده ­ها با روش مدل­یابی معادلات ساختاری و با استفاده از نرم­افزار AMOS انجام شد. یافته ­ها: بر اساس نتایج به دست آمده سبک والدگری استبدادی و دشواری­ های بین­ فردی نقش مثبت و معناداری بر مشکلات هیجانی دارد (۰/۰۵>p ) و نقش میانجی­­ گر دشواری­ های بین فردی نیز معنادار است (۰۵/۰>p ).    نتیجه­ گیری: بر اساس یافته های به دست آمده میتوان نتیجه گرفت بین سبک­ تربیتی استبدادی و مشکلات هیجانی رابطه مثبت معنادار وجود دارد و دشواری های بین فردی نیز در این رابطه نقش میانجی­ گر دارند. بنابراین، توجه به نقش سبک های تربیتی والدین و ایجاد روابط مناسب والد کودک در پیشگیری از مشکلات هیجانی دارای اهمیت است.