نقش معماری در دستیابی به مکان پایدار شهری از طریق ایجاد حس تعلق خاطر(نمونه موردی: پارکها و میدانهای عمومی شهر رشت)

یکی از معانی مهم و موثر در ارتباط انسان و محیط که مورد توجه طراحان بوده است، حس تعلق میباشد.در روشهای طراحی محیطی علیرغم استفاده فراوان از این واژه تعریف و نمود معینی از این کلمه به کار نرفته است. و نمود آن در یک مکان جغرافیایی مشخص میتواند هویت و اصالت را در یک مکان افزایش دهد . به بهبود اوضاع اجتماعی آن مکان کمک کند. در این پژوهش از روش تحلیلی-توصیفی استفاده شده است و امیدبرآن است که بتواند به اهدافی مانند چگونگی دستیابی به پایداری اجتماعی از طریق حس تعلق در شهر رشت دستیافت. در این راستا نمونه هایی کالبدی در بستر شهر رشت رشت بررسی شده اند تا بتوان دریافت که چگونه یک مکان میتواند در ایجاد حس تعلق در مخاطب نقش داشته باشد و فعالیتهای شکل یافته در خود را ساماندهد و متناسب با نیاز جامعه هدایت کند که به دنبال آن پایداری اجتماعی نیز به وجود آید.