خودفریبی از منظر روان شناسی و اخلاق با تاکید بر اندیشه آیت الله جوادی آملی
محل انتشار: دوفصلنامه اخلاق وحیانی، دوره: 7، شماره: 1
سال انتشار: 1396
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 207
فایل این مقاله در 22 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_ETHICS-7-1_002
تاریخ نمایه سازی: 24 بهمن 1400
چکیده مقاله:
خودفریبی پدیدهای شایع است که هرکس آن را در حیات خود تجربه میکند؛ بااین حال تبیین چیستی و عوامل شکلگیری آن چندان ساده نیست. در خودفریبی شخص به عملی اقدام میکند که باعث ایجاد باور و شناخت خطا برای او میشود. این تعریف اجمالی بسیاری را قانع نکرده و آنان را برآن داشته است تا با نظر به مفهوم فریب، خودفریبی را تعریف کنند. مشابه سازی این دو پدیده به تناقض و چاره اندیشی برای برون رفت از آن منجر شده است. در تراث اسلامی اگرچه واژه خودفریبی بهکار نرفته، اما به نیکی به زمینههای رخ دادن این پدیده ذیل بحث غرور اشاره شده است. از منظر اسلامی میتوان ده عامل را برای خودفریبی برشمرد که با التفات به آن ها از خودفریبی پرهیز کرد. این مقاله که از شیوه توصیفی تحلیلی بهره میبرد، نخست نگاه گذرایی به تعریف و ماهیت خودفریبی می کند، سپس عوامل روان شناختی معرفتی شکلگیری آن را از منظر اسلامی، به ویژه با تکیه بر اندیشه آیت الله جوادی آملی بررسی میکند. درنهایت به بررسی اخلاقی این پدیده خواهد پرداخت.
نویسندگان
مهدی علیزاده
استادیار پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی
علی اکبر تیموری فریدنی
دانشجوی دکتری گرایش اخلاق دانشگاه معارف اسلامی.
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :