صلای بی ادبی

در این مقاله به نوعی ساختارشکنی و سنت گریزی در مثنوی معنوی پرداخته شده و نویسنده، آن را با سایر آثار بزرگ ادبیات فارسی مقایسه کرده است. این مقوله معطوف است به نحوه ی شروع مثنوی که برخلاف دیگر آثار ادبی فارسی به جای اینکه سخن با نام خداوند، نعت رسول اکرم و سایر بزرگان دین آغاز شود در شکوائیه معروف از زبان نی، نهفته های روح انسان از جانب کسی بازگفته می شود که به والاترین تجربه های عرفانی دست یافته است و او، کسی نیست جز مولانا جلال الدین بلخی، با توجه به نکته ی محوری فوق، تعریف جامع و کاملی از «ادب» داده می شود و نویسنده، صلای بی ادبی در آغاز مثنوی را نیز نوعی عرض ادب در پیشگاه خداوند تعبیر و تفسیر می کند که مولوی در شکوائیه خود به زیباترین شکل باز گفته است. در این مقاله، گذشته از مثنوی و دیوان شمس از منابع معتبری چون تمهیدات عین القضاه، مناقب العارفین شمس الدین احمد افلاکی نیز بهره گرفته شده است.