توانمندسازی پناهندگان و حق برخورداری از پناهندگی

سیاست ها و شیوه های سخت گیرانه و محدود کننده پناهندگی بسیاری از دولت ها،محدوده حمایت های ارائه شده توسط کنوانسیون ۱۹۵۱در مورد وضعیت پناهندگان را زیر سوال میبرد.آیا تمرکز بر کنوانسیون۱۹۵۱به ضرر و تابع سایر حقوق و استانداردهای برخورد با پناهندگان و پناهجویان تحت قوانین بین المللی حقوق بشر بوده است؟درصورت بروز اختلاف و ناسازگاری بین دو نهاد قانون کدام استاندارد کاربرد دارد؟پناهندگان برای فرار از کشورهای خود و تلاش برای سازگاری با زندگی جدید در کشور میزبان با چالش های جدیدی روبرو هستند که در طول آوارگی و اسکان مجدد به طور نامناسبی رنج میبرند و به احتمال زیاد به دلیل جنسیت و قومیت مورد تبعیض قرار میگیرند.درپاسخ به بحران پناهندگی ،سازمانهای خدماتی بر توانمند سازی به عنوان یک راه کلید برای بهبود زندگی پناهنده تاکید کرده اندهدف این مقاله بررسی تجربیات ارائه دهندگان خدمات اجتماعی از توانمند سازی وبررسی محتوا ومعنی تقریبا فراموش شده حق برخورداری از پناهندگی در بند۱ ماده ۱۴اعلامیه جهانی حقوق بشر۱۹۴۸می باشد.