بررسی عوامل راهبردی در راستای هویت بخشیدن به مفهوم خانه( نمونه موردی: خانه امیر بهادر تهران)

خانه ابتدایی ترین نقطه شروع انسان و درک فیزیکی از جهان پیرامون است، که بسیاری برداشت درستی از آن ندارند. از نظر مفهومی خانه می تواند در رده مفهومی فضا قرار گیرد. معماری به رغم تفاوت های سرزمینی که در شکل آن تاثیر فراوانی داشته، دارای ویژگی های ذاتی، پویا و تدریجی است، که آنرا هویت می نامند. مفهوم هویت یکی از پیچیده ترین مباحث حوزه علوم انسانی است که ریشه های آن را بایستی در علومی چون فلسفه، روانشناسی و جامعه شناسی جستجو کرد.از طرفی مفهوم هویت در آثار معماری نیز ارتباط عمیقی با تعریف مفهوم هویت در انسان داشته به گونه ای که یک اثر، به عنوان نمادی از شخصیت فرد به شمار می آید. واژه سکونت بیانگر برقراری پیوندی پرمعنا بین انسان و محیط مفروض است که تلاش برای هویت یافتن به مکانی حس تعلق داشتن ناشی گردیده است. نیاز به سکونت بعد از آب، هوا و غذا در کنار هویت بخشیدن به مفهوم آن از مهمترین دغدغه های آدمی می باشد. با توجه به سرعت تغییرات ایجاد شده در حوزه های معماری، نمی توان گفت این هنرعامل۵ ارتقای کیفیت های زیستن نیز بوده و جوابگویی به ابعاد جامع از نیازهای انسان را به همراه داشته است. ساکنان بناهای امروز در بیشتر موارد از فضاهای زیست خود ناراضی و با وجود گسترش امکانات، بناهای امروز زیباتر و انسانی تر از بناهای دیروز نیستند. پژوهش حاضر نشانگر آن است که خانه، فراتر از کالبد مسکن، معانی مختلفی را در خود جای می دهد و به نوعی ترکیبی تجربی و انتزاعی از زمان و مکان است. روش تحقیق با تکیه بر روش توصیفی- تحلیلی، با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و میدانی است. خانه امیر بهادر تهران به عنوان سکونت گاهی است که مفهوم هویت و خانه به خوبی در آن نمادینه شده است.