بررسی مفهوم کیفیت در محیط های سکونتگاهی متعارف

شهرنشینی و توسعه شهری یکی از پدیده های عمده دوران اخیر به شما ر میرود. رشد سریع شهری در کشورهای رو به توسعه، مشکلات عمده ای را در همه جوانب پدید آورده است. محیطها ی شهری به مهمترین سکونتگاه جمعیت جهان تبدیل شده و کیفیت محیط سکونت در نقاط شهری به یک موضوع مهم تبدیل شدهاست. علاوهبراین، کمبود زیرساختها و امکانات شهری و به طور کلی کیفیت پایین نواحی محلی هم اکنون از ویژگی های شهرهای کشورهای در ح ال توسعه است. از آنجایی که محیط مسکونی بخشی جداییناپذیر از زندگی تمامی افراد جامعه است، اثرگذاری بسیار زیادی درهمه جوانب زندگی فرد داشته و مهمترین نیازهای اولیه هر فرد در محیط مسکونی و خانه تعریف میگردد. این بخش ازفضای زیست در تعامل مستقیم با انسان قرار دارد و هر چه کیفیت مطلوب آن به شکل بهتری پدید آید، تاثیر فیزیکی وروانی شاخصی در وجوه مختلف رفتاری و اخلاقی دارد. این پژوهش کیفی از نوع توصیفی تحلیلی بوده و از مطالعه وتحقیق در کتب و مقالات منتشرشده در حوزه معماری و روانشناسی محیط، سعی در پاسخ به این سوالات دارد که مهمترین مولفههای تاثیرگذار در کیفیت محیط مسکونی به چند دسته تقسیم میشوند و چگونه میتوان کیفیت محیط مسکونی را بهبود بخشید. هدف از انجام این پژوهش شناخت روشهای ارتقای کیفیت محیط مسکونی، مهمترین عوامل موثر در آن و بررسی مفهوم کیفیت در محیطهای مسکونی است. نتایج حاصل از پژوهش نشان میدهد که مهمترین عوامل در ارتقا کیفیت محیط سکونت، توجه به استانداردهای فضایی، تهویه طبیعی و نور کافی در بخش کالبد بنا، ایجادفضای مناسب برای شکل گیری تعاملات اجتماعی است و عامل سوم استفاده از پوشش گیاهی و سرسبزی در محیط پیرامونی و داخل است. این عامل پیوند بسیار مطلوبی بین محیط شهری و بنا ایجاد میکند که تعامل اجتماعی بیشتر رانیز منجر میگردد.