تحلیل آلبوم موسیقی نینوا به آهنگ سازی حسین علیزاده با تکیه بر آرای زیبایی شناختی آرتور شوپنهاور

فلسفه هنر یکی از اجزای لاینفک نظام کلی اندیشه شوپنهاور است. در این نظام هنر برای هنر مطرح نیست، بلکه هنر در صدد حل مسالهای وجودی است. بنابراین، هنر نه غایت، بلکه وسیله و گذرگاهی برای رهایی از رنج و عذاب اراده در مقام شیء فی نفسه است. عالم هنر برای فرد آرامش به ارمغان می آورد و برای مدتی هر چند کوتاه و موقت، فرد دارای شناخت مجرد و نابغه را از خواست اراده به زندگی می رهاند. شوپنهاور موضوع هنرها را ایده های افلاطونی می داند و موسیقی از منظر او دارای جایگاه خاصی است که حتی با خود اراده برابری میکند. موسیقیدان از منظر شوپنهاور با فیلسوف برابر است و موسیقی میتواند حکمتی که با کلام قابل انبی نیست را بیان نماید. در این تحقیق ضمن بیان مفاهیم اساسی در اندیشه زیبایی شناختی شوپنهاور در صدد پاسخ به این پرسش اساسی بودیم که جایگاه موسیقی در نظام فلسفه هنر شوپهاور چیست و آلبوم موسیقی نی نوا چگونه این مفاهیم را در تناسب با آن نظام بیان میکند. آنچه که در نتیجه به دست آمد این بود که حسین علیزاده به عنوان یک آهنگساز نوگرای ایرانی با ایجاد روایتی مثابه یک تراژدی موسیقیایی در اثر نینوا با استفاده از راوی )ساز نی( و تنظیم های هارمونیک متناسب با دیدگاه شوپنهاور در نمایش رنج وغم توام با شادی فی نفسه توانسته که به خلق اثری به غایت متناسب با نظام فلسفی شوپنهاور درباب متافیزیک موسیقی دست یابد.