نقش فضاسازی در معماری با رویکرد ویژگی های اقلیمی ایران

طراحی محوطه در بناهای معماری با توجه به ویژگی های محیطی همواره موضوعی بوده است که ذهن معماران و مهندسان را به خود مشغول داشته است. گروهی ارزش های فلسفی خود را به میدان طراحی آوردند و نقاشی های روی بوم و مجسمه سازی را به قلمرو زمین کشاندند و گروهی دیگر که غالب معماران را نیز شامل می شود هندسه را در کار خود دخالت داده و نیز گروه دیگری با عقایدی بر خواسته از طبیعت بر این باورند که ایده های خود را از طبیعت الهام بگیرند و در کار خود از نمونه های طبیعت الگو برداری کنند به هر حال کیفیت طراحی فضا چه از معماری ریشه بگیرد و چه کیفیتی ذاتی داشته باشد این دو مقوله نمی توانند جدا از یکدیگر وجود داشته باشند. فضای طراحی اجزای زنده ای را شامل میشود که پیوسته تغییر می کنند و دوره انتقالی آنان نیز باید به عنوان عامل مهمی در طراحی در نظر گرفته شود. نقش فضاسازی در معماری با رویکرد ویژگی های اقلیمی ایران که در این پژوهش مورد توجه قرار گرفته است موضوعی است که بر اساس تجربیات توسعه و رشد معماری در ایران و بررسی نقش های توسعه شهری و طراحی مورد توجه قرار گرفته است و علاوه بر بررسی نقش ویژگی های اقلیمی در طراحی و معماری مصداق های مناسب نیز مورد توجه قرار گرفته است. شرایط اقلیمی متفاوت ایران و اهمیت فضاسازی در معماری این اقلیم ها و ضرورت شناخت این تفاوت ها در پیشرفت و توسعه مطالعات معماری از اهمیت بالائی برخوردار است.