نقش ایوان به عنوان دیالکتیک پویا میان فضاهای بازوبسته درمعماری خانه های دوران قاجار(نمونه موردی خانه طباطبایی هاوخانه عامری ها)

ایوان یکی ازمهم ترین وشاخص ترین عناصر معماری ایرانی است که بعد از هشتی و در عرصه خصوصی خانه واقع شده است و میان فضای باز و بسته قرار می گیرد که نشان دهنده دعوت و پذیرایی مهمانان است. در معماری های سنتی محدوده ای از جلوی اتاق ها، با ارتفاع از زمین، مسقف و از یک یا چند طرف کاملا باز بوده است که دقیقا به شکل یک تورفتگی در دیوار بنا احداث می-شود. تداوم حضور ایوان در معماری ایرانی باعث شده است که ایوان به یک شاخص در معماری ایرانی تبدیل شود. این مقاله به بررسی نقش ایوان در معماری خانه های سنتی به عنوان فضایی نیمه باز از نظرمفهومی و عملکردی و به عنوان یک دیالکتیک پویا میان فضای باز (حیاط) و بسته (اتاق) می پردازد و وجود آن در کنار فضای باز (حیاط) به صورت یک سازمان فضایی نقش یک گره ارتباطی را برقرار می کند و شما می توانید از هر دو فضا همزمان استفاده کنید. روش تحقیق در این پژوهش از جنبه رویکرد ، کیفی و از جهت هدف، کاربردی است. نوع روش نیز بصورت ترکیبی از روشهای تحقیق توصیفی و تحلیل محتوا است. داده ها از منابع کتابخانه ای و اسنادی برداشت شده است. نتایج این پژوهش می تواند به پژوهشگران، دست اندرکاران و معماران معاصر برای رسیدن به یک الگوی موفق در طراحی خانه با هدف رسیدن به مفهوم سکونت منجر شود.