اقامتگاه و مرکز آب درمانی با رویکرد احترام به طبیعت

تحقیق حاضر پیرامون پیوند میان دو حوزه گردشگری درمانی و بهره گیری از ظرفیت های معماری تدوین شده است. امروزه معماری می تواند یکی از مهمترین راهکار ها برای توسعه توریسم درمانی باشد. با توجه به منابع آب های معدنی موجود در ایران می توان میان معماری و پزشکی تعامل برقرار کرد و با طراحی مجموعه هایی با چشم اندازی درجهت حراست و ارتقای طبیعت بکر که در الویت آن مجتمع آب درمانی با فضا های مورد نیاز برای بهبود و درمان بیماران که در کنار آن استراحتگاه هایی برای اسکان بیماران و یا هتلی برای اسکان توریست ها باشد این در حالی است که تمام مجتمع های آب معدنی ایران به صورت سنتی و یا همانند استخر های تفریحی ساخته شده اند. نتایج بدست آمده نشان می دهد که با پیشبرد معماری به سمت ارتباط با محیط طبیعی و حداکثر استفاده از انرژی طبیعی و در عین حال حفظ راه حل های معماری بومی در کنترل شرایط درون نسبت به خارج می توان به تعادل مطلوب در ارتباط فضای درون و بیرون معماری راه یافت به این ترتیب نیازی را که انسان چه از لحاظ تئوری های علم پزشکی و روانشناسی و چه مباحث رفتار شناسی اجتماعی و تامین آسایش فیزیکی به برقراری ارتباط با طبیعت دارد حداقل در محدوده تعامل و ارتباط بصری تا اندازه ای تامین کرد.