بررسی روش آموزش معماری در ایران

اصلی ترین عامل تعیین کننده معماری نحوه آموزش آن به معماران میباشدکه از گذشه تاکنون دچارتغییرات زیادی شده ولی درکل می توان این سیر را به دودسته تقسیم بندی کرد.یکی قبل ازقرن معاصرودیگری ازسال۱۳۰۰به بعدباساختن دانشگاههاکه شاید بتوان گفت۳دهه اول دانشگاه هانیزطریقتی مانندمعماری سنتی داشته اندیاهمان استادمحوری. فرآیند طراحی معماری وآموزش معماری سنتی ازدیربازدرایران مجموعه مراحلی بوده که سینه به سینه طی فرآیندی زمانبرآنراآموزش وانتقال داده اند. پژوهشهای بسیاری دراین زمینه صورت گرفته است وروشهاوتئوریهای مختلف آموزشی دراین راستا بیان واجراشده اند. معماری یک مقولهچندمحوری چندبعدی است.به همین علت،تحقق معماری ویادگیری آن،نیازمندبرخورداری ازمجموعه ای ازمعرفتها و دانش های گوناگون است.یکی ازروشهای آموزش طراحی معماری دیدن نمونه های موفق یا ناموفق معماری است.زیرامشاهده آثارمعماری تاثیر بسیارزیادی در ایده پردازی ،شناخت و خلق اثرمعماری دارد.درگذشته مدارس معماری باآموزش بصورت آتلیه محورکه هراستادچندین شاگرد داشته خط فکری معماران راتبیین ودربعضی مراحل شاگرد را درمسیری خاص قرارمی دادند.باتوجه به اهمیت دانشگاههاومراکزآموزش عالی درحوزه های مختلف پژوهشی،آموزشی وتخصصی،یابه عبارتی تولید،انتقال وکاربردی نمودن علم،دردوره جدیدضرورت پرداختن به مدل ساختارنوین آموزش دردستور کارقرارگرفت.این امردربرنامه ریزی رشته های هنری، که نیاز به ارتقاء توانایی وخلاقیت فردی دانشجویان دوچندان است،ازحساسیت ویژه برخورداربوده که باتغییرروش آموزش معماری شاگردرادر بین تفکرات مختلف ودنیایی ازاطلاعات رهاکرده اند.این شیوه آموزش درزمان اجرابازدهی لازم رانداشته و شاید هنوز به بلوغ کامل نرسیده.