بررسی و ارزیابی عملکرد اتصال گیردار پیوسته تیرهای فولادی و ستون های بتن مسلح (RCS) به روش اجزا محدود

قاب های خمشی مرکب اولین بار در آمریکا، طی اواخر دهه ۱۹۷۰ و اوایل ۱۹۸۰، به عنوان تغییری در قاب های خمشی فولادی سنتی اجرا شده تا آن زمان برای ساختمان های با ارتفاع متوسط تا بلند معرفی گردید. قاب های خمشی مرکب، نوعا مشابه قاب های خمشی فولادی سنتی بوده به جز این که در این نوع قاب ها از بتن مسلح با مقاومت بالا به جای ستون فولادی معمولی استفاده می گردد. انگیزه اولیه برای استفاده از چنین سیستمی، وجود کاهش ۱۰ درصدی هزینه ها در استفاده از مقاومت فشاری بتن در ستون های ساختمان فولادی بوده است. از دیگر دلایل استفاده از این قاب های خمشی مرکب، رفتار غیر خطی مصالح و پدیده ایجاد مفصل پلاستیک در این قاب ها می باشد. به دلیل اهمیت کمتر تیرها نسبت به ستون ها در یک سازه، ترجیح داده می شود که مفصل پلاستیک، اول درون تیر تشکیل شود تا تغییر شکل های بزرگ به جای ستون ها در سیستم سقف به وجود آید که در این صورت احتمال کمتری برای کاهش پایداری کل سازه وجود دارد. گسترش و اضافه کردن طول ورق در امتداد طول تیر، تا اندازه یک وسوم ارتفاع مقطع تیر قابل قبول است، هرچند که تاثیر بسیار ناچیزی در عملکرد اتصال دارد و گسترش ورق مذکور بیش از این مقدار، در تشکیل مفصل پلاستیک اختلال ایجاد کرده و به هیچ عنوان توصیه نمی گردد. تغییرات ضخامت صفحه اتکایی جانبی نیز اثر خاصی بر روی منحنی نیرو-جابه جایی نداشته است و در بررسی ها مشخص شد که استفاده از صفحه اتکایی جانبی با ضخامت کمتر از حداقل آیین نامه منجر به وقوع پلاستیسیته در قطعه مذکور می گردد.