تاثیر تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر بیان ژن miR-۲۰۸، miR-۴۹۹ و HSP۶۰ کاردیومیوسیتهای موشهای نر مدل سکته قلبی مواجهه با ایزوپروترنول

این پژوهش با هدف بررسی تاثیر تمرین هوازی تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر بیان ژن miR-۲۰۸، miR-۴۹۹ و HSP۶۰ کاردیومیوسیتهای رت های نر مدل سکته قلبی حاد ناشی از ایزوپروترنول انجام شد. تعداد ۴۰ سر موش صحرایی نر شانزده هفته ای با وزن ۲۰۰ تا ۲۵۰ گرم نژاد ویستار با تزریق درون صفاقی ایزوپروترنول (با دوز ۱۰۰ میلی گرم بر هر کیلوگرم وزن بدن در دو روز متوالی) دچار آنفارکتوس میوکارد (تایید از طریق شاخص های آسیب قلبی: CK، LDL و CTnI) شدند. سپس به طور تصادفی به چهار گروه (هشت سر موش در هر گروه) تمرین، کورکومین، توام (تمرین + کورکومین) و کنترل تقسیم شدند. تمرین HIIT به مدت هشت هفته (پنج روز در هفته) شامل ۶۰ دقیقه دویدن تناوبی(چهار دقیقه دویدن با شدت ۸۵-۹۰ درصد VO۲max و دو دقیقه ریکاوری فعال با شدت ۵۰-۶۰ درصد) انجام شد. کورکومین روزانه ۱۵ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت گاواژ خوراکی استفاده شد. بیان ژن های miR-۲۰۸، miR-۴۹۹ و HSP۶۰ با استفاده از روش Real-Time PCR انجام شد. هر سه مداخله شامل تمرین، کورکومین و توام موجب افزایش معنا دار بیان ژنی miR-۴۹۹ و HSP۶۰ و همچنین بهبود حداکثر اکسیژن مصرفی شدند؛ درحالی که بیان ژن miR-۲۰۸ کاهش یافت (P = ۰.۰۰۱ در همه موارد). همچنین بیان  miR-۲۰۸در گروه توام به طور معنا داری کمتر از گروه های HIIT (P = ۰.۰۳) و کورکومین (P = ۰.۰۴۹) بود. هر سه مداخله احتمالا با تغییر بیان میکروRNAها با کاهش عوارض حاصل از سکته قلبی از جمله استرس اکسایشی، آسیب ایسکمی/تزریق مجدد و بازسازی بافتی مرتبط هستند، ولی شاید کاهش بیشتر بیان miR-۲۰۸ در گروه توام به وجود خطر کمتر مرگ ومیر یا سکته مجدد یا بازسازی ساختاری بهتر قلب به دنبال سکته اشاره دارد و بر کسب نتایج بهتر در تجویز هم زمان کورکومین با تمرینات HIIT تاکید می کند؛ بااین حال به دلیل اندازه گیری مستقیم نشدن بسیاری از متغیرها و محدودیت های پژوهش به بررسی های بیشتر نیاز است.