تفسیر بصائر یمینی: کاستی ها و بررسی ویژگی های آوایی

تفسیر بصائر یمینی از تفسیرهای فارسی ارزشمند و کهن قرآن است که در سده ششم هجری به دست قاضی معین الدین محمد بن محمود نیشابوری نوشته شده است. بخشی از این کتاب، در سال ۱۳۵۹، به تصحیح علی رواقی از سوی انتشارات بنیاد فرهنگ ایران به چاپ رسید؛ نزدیک به چهار دهه پس از آن، در سال ۱۳۹۸، متن کامل این تفسیر به تصحیح همو در چهار جلد از سوی موسسه پژوهشی میراث مکتوب چاپ شد. متاسفانه، در این تصحیح، تنها به واژه های کم کاربرد و نادر این کتاب پرداخته شده است و از بررسی دیگر ویژگی های آن چشم پوشیده شده است. این بی توجهی به جنبه های گوناگون به کاستی هایی در مقدمه و به تصحیح های قیاسی بی مورد در متن مصحح انجامیده است. هدف این نوشته شناسایی کاستی های مقدمه مصحح و شناساندن بهتر بصائر یمینی بود؛ از این روی، برخی از کاستی های مقدمه، از جمله جنبه تفسیر، ترجمه، قرائات قرآنی و شیوه تصحیح، به گونه ای مجمل، یاد کرده شد. همچنین، از میان جنبه های زبانی ناگفته این اثر، جنبه آوایی برگزیده شد و کوشیده شد تا ویژگی های درخور آن نمایانده شود