خوانش نشانه- معناشناختی کنش استعلایی

پژوهش حاضر، فرایند حرکت استعلایی سوژه بوشی رمان سکه-ای که سلیمان یافت را با رویکرد نشانه- معناشناسی بوشی ایرو تاراستی و شعیری بررسی می کند. از منظر نشانه- معناشناسی بوشی، سوژه؛ کنشگری است که پیوسته در حال عبور و مرور میان دازاین و استعلا است. این حرکت سوژه تا زمانی ادامه دارد که او مجهز به فعل وجهی(مدال) «دانستن» شود و با عبور از دازاین های مختلف، خود را به دازاین استعلایی یا کمال برساند. هدف اصلی پژوهش این است که ببینیم چگونه سوژه هستنده(کنش گر اصلی رمان) مسیر حرکت استعلایی در وضعیت های دازاینی مختلف را طی می کند و چه نیرویی باعث می شود که از یک وضعیت هستندگی به وضعیت هستندگی جدیدی برسد. فرض اصلی پژوهش این است که سوژه هستنده(سلیمان) با دخالت نیروهای متفاوت و افعال وجهی، از وضعیت «هیچ» عبور و در مسیر استعلا قرار می گیرد تا در برابر وضعیت موجود خویش طغیان کند و وارد نخستین دازاین شود. سپس، با گذر از ساحت های حضور مختلف، به استعلا و کمال برسد. این کنش استعلایی در رمان مورد نظر، گفتمان بوشی تولید می کند. گفتمانی که در آن حضور سوژه هستنده از هرچیز دیگر مهم تر است. نتیجه پژوهش نشان می دهد که در این رمان با معناهای امن و تضمین شده، دنیای عاری از هر نوع رابطه حسی- ادراکی و سوژه منجمد مواجه نیستیم، بلکه تولید معنا و فرایند نشانگی متن بازبسته به حضور و حرکت استعلایی سوژه هستنده است. سوژه ای که دست به کنش استعلایی می زند و باعث تکوین سه نوع نشانه(پیشا-دازاین، دازاین و پسا-دازاین) در متن می گردد.