مقایسه سبک های تربیتی والدین فرزندان با و بدون اختلال کاستی توجه/ بیش فعالی

زمینه و هدف: اختلال نقص توجه/بیش فعالی  یکی از شایع ترین مشکلات کودکان و نوجوانان و علت مراجعه به روان پزشک و روانشناس است و یک الگوی رفتاری است که علاوه بر دوره کودکی، در بزرگ سالی هم ظاهر می شود و از نظر تکاملی با میزان نامتناسبی از عدم توجه، تکانشگری و پرتحرکی بروز می کند؛ لذا هدف این پژوهش مقایسه سبک های تربیتی والدین با و بدون کاستی توجه / بیش فعالی در کودکان ۶ تا ۱۲ سال شهرستان اسلامشهر بود. روش پژوهش: روش تحقیق علی- مقایسه ای بوده و جامعه آماری کلیه والدین مادر اسلامشهر بودند که حجم نمونه ۲۰۰ نفر و از هر گروه ۱۰۰ نفر در نظر گرفته شدند که تعداد ۹۱ نفر از مادران کودکان عادی از دو مدرسه به روش نمونه گیری خوشه ای و تعداد ۸۸ نفر کودکان با نقص توجه از دو مرکز مشاوره وابسته به آموزش وپرورش به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و توسط پرسشنامه های سبک های فرزندپروری بامریند (۱۹۷۳) و فهرست نشانگان مرضی اسپیرافکین و گادو (۱۹۹۴) مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل داده ها به روش تحلیل واریانس نشان داد که تفاوت معنی داری بین سبک تربیتی «سهل انگارانه» و «سخت گیرانه» والدین دارای کودکان با و بدون نقص توجه/بیش فعالی وجود دارد (۰۵/۰=P)؛ همچنین نتایج نشان داد تفاوت معنی داری بین سبک تربیتی «مقتدرانه» والدین دارای کودکان با و بدون نقص توجه/بیش فعالی وجود نداشت (۰۵/۰=P). نتیجه گیری: بر اساس نتایج  به  دست  آمده  از  این  پژوهش می توان  نتیجه گیری  کرد  که  شیوه های  فرزندپروری  از مهم ترین مولفه های تحول فرزند است و نقشی موثر در سلامت رفتار فرزندان دارد.