روش های پرکاربرد درونپوشانی ترکیبات زیست فعال

ترکیبات زیست فعال موجوددرموادغذایی، می توانند جهت غنی سازی محصولات غذایی استفاده شوند. در دهه های ی اخیر موج روزافزونی برای کاربرد انواع ترکیبات زیست فعال و محصوالت حاوی این ترکیبات ایجاد شده است. میزان این ترکیبات بستگی به راندمان روش انتخابی برای درونپوشانی آن ها توسط پوشش های مختلف دارد. روش های فیزیکی و شیمیایی گوناگونی جهت درونپوشانی و حفظ ترکیبات زیست فعال وجود دارد. از رایج ترین و پر کاربرد ترین آن ها می توان به روش های خشک کن پاششی، اکستروژن، امولسیون و کوواسرواسیون اشاره داشت. استفاده از هر کدام از این روش ها می تواند اندازه ذرات و راندمان درونپوشانی های متفاوتی را ایجاد نماید. بیشترین اندازه ذرات در روش اکستروژن حاصل می گردد و سایر روش ها بسته به نوع و ماهیت پوشش ها می توانند ذراتی در ابعاد نانو و میکرون ایجاد نمایند. از طرفی هزینه های کاربرد و سرمایه گذاری اولیه برای هر روش متغیر است و با توجه به هدف هر مطالعه ای می بایست بررسی و انتخاب گردند. از این رو، در این مقاله به بررسی روش های پرکاربرد درونپوشانی ترکیبات زیست فعال در محصولات غذایی عملکردی و ویژگی های منحصر به فرد هر روش پرداخته می شود.