درون پوشانی فایکوسیانین و عصاره اسپیرولینا در نانوالیاف الکتروریسی شده زئین

الکتروریسی روشی موثر، کارآمد و مقرون به صرفه برای تولید نانوالیاف از پلیمرهای سنتزی و طبیعی است که در سال ۱۹۳۴ میلادی توسط فرمهالز (Formhals) اختراع شد. این روش شامل کشش یک محلول (بیو)پلیمری در یک میدان الکتریکی بالا جهت تولید نانوالیاف در مقیاس میکرون، کمتراز میکرون و نانو است که در درونپوشانی ، پوشش دهی موادخوراکی و بسته بندی فعال موادغذایی به کار می رود. در این پژوهش ، پروتئین ذرت به نام زئین برای الکتروریسی استفاده شد. برای انتخاب بهترین غلظت زئین ، دو غلظت مختلف ۲۵ و ۳۰ درصد (وزنی /حجمی ) در نظر گرفته شد شرایط فرایند الکتروریسی به ترتیب ولتاژ kV ۱۵، سرعت جریان ml/h ۵ /۰ و فاصله mm ۱۰۰ برای بیوپلیمر است . عصاره آبی اسپیرولینا (Arthrospira plantensis) در مقادیر مختلف %۱۰،۸،۵،۲، درون نانوالیاف زئین با استفاده از حلال استیک اسید خالص بارگذاری شد. با توجه به تصاویرSEM، مورفولوژی نانوالیاف زئین %۳۰ حاوی فایکوسیانین و عصاره آبی اسپیرولینا در غلظت %۵ به عنوان بهترین نانوالیاف انتخاب شد. نتایج FTIR و TGA نشان داد که نانوالیاف الکتروریسی شده حاوی فایکوسیانین و عصاره اسپیرولینا است . راندمان درونپوشانی نیز مورد بررسی قرارگرفت . فعالیت مهارکنندگی رادیکال آزاد نانوالیاف بهینه نیز ارزیابی شد. فعالیت مهارکنندگی رادیکالآزاد در نانوالیاف زئین حاوی عصاره اسپیرولینا دارای بیشترین میزان ربایندگی است .