بررسی مفهوم حس تعلق به مکان در بناهای دوره صفویه نمونه موردی مسجد شیخ لطف الله

مکان به عنوان یک مجموعه دارای پتانسیل، کمک به روندی است که در آن افراد حس مکان، تعلق و هویت را توسعه می دهند و آنها را حفظ می نمایند. در طول تاریخ ،معماران همواره سعی بر آن داشتند مکانی را پدید آوردند که انسان ها در آن لبریز از خاطراتی که افراد با حضور در آن تجربه کنند و تجربه ای که با گذر زمان عمیق تر می شود و هر چه این تجربه با احساس رضایتمندی بیشتر همراه باشد معمار در آن زمان حس مکان بالاتری در طراحی خود داشته است در این مطالعه با هدف بررسی حس مکان در بناهای دوره صفویه با تاکید بر مسجد شیخ لطف الله اصفهان از بناهای شاخص عصر صفویه درتلاش بوده است تا ابتدا در بررسی مبانی نظری پژوهش و ویژگی های حس مکان و سپس با مطالعه بستر زمانی پژوهش و ویژگی های معماری و شهرسازی این دورهبر مبنای چهارگان هی حس مکان یعنی مولفه های اجتماعی،ادراکی؛عملکردی و کالبدی ، و همچنین بر اساس مدل رلف و کانتر بنای مسجد شیخ لطف الله را با توجه به معیارها به صورت کیفی مورد پژوهش ،مورد بررسی قراردهد .روش تحقیق در این پژوهش توصیف ی-تحلیلی بوده و با توجه به کیفی بودن ماهیت حس مکان،معیارها به صورت کیفی تدوین و جمع آوری دارده نیز از طریق منابع کتابخانه ای و مطالعات اسنادی حاصل شده است که بر روی آن ها تحلیل ثانویه صورت گرفته است.نتایج پژوهش دهنده ی آن است که این بنا از نظر اجتماعی ادراکی عملکردی و کالبدی و مدل رلف و کانتر از بالاترین کیفیت حس مکان برخوردار است و پس در نتیجه در بناهای عصر صفوی معماران حس مکان را در بالاترین سطح خود ایجاد کردند.