تغییرات بافت شناسی رویانزایی رویشی دمبرگ هویج (Daucus carota L.) در چند محیط کشت بافت

چکیده رویا ن زایی رویشی از روش های مدرن تکثیر درون شیشه ای گیاهان است. اساس این تکنیک به دست آوردن سلول بنیادی گیاه و تمایز آن به یک گیاه کامل است. از عوامل موثر در این امر، ترکیب مواد محیط کشت می باشد. لذا، تغییرات بافت شناسی رویان زایی رویشی دمبرگ هویج در سه محیط کشت MS، B۵ و NL مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور، قطعات یک سانتیمتری از دمبرگ هویج در محیط های کشت مذکور در حالت مایع مستقر گردیدند. برای القای رویان رویشی، غلظت های مختلف هورمون توفوردی و ایندول استیک اسید به کار رفتند. جهت بررسی های بافت شناسی، بعد از مرحله القاء، نمونه گیری از دمبرگ های کشت شده انجام گرفت و سپس نمونه ها در محلول فیکساتور تثبیت شدند. در ادامه پس از طی مراحل آبگیری، پارافین دهی، قالب گیری، برش دهی و رنگ آمیزی، از نمونه ها عکس برداری شد. بر اساس نتایج به دست آمده، تفاوت معنی-داری بین سه محیط کشت MS، B۵ و NL از لحاظ تشکیل رویان های رویشی گیاه هویج مشاهده گردید (۰۱/۰>P). به طوری که بیشترین و کمترین تعداد رویان به ترتیب در محیط های کشت B۵ و MS تشکیل شد. بیشترین تعداد رویان نیز با کاربرد ۹۰۴/۰ میکرومولار توفوردی در محیط کشت B۵ به دست آمد (۰۱/۰>P). بررسی های بافت شناسی دمبرگ هویج در محیط B۵، سلول های کوچک حاوی سیتوپلاسم زیاد و در محیط NL هسته های درشت به همراه فراوانی دانه های نشاسته که از علائم سلول رویان زا است، را نشان داد. همچنین در محیط MS، توده سلول های پیش رویان زای تمایز نیافته در زیر اپیدرم دمبرگ مشاهده شد. واژه های کلیدی: هویج، رویان زایی رویشی، بافت شناسی، محیط کشت