بررسی و آنالیز تحلیل راکتور تحقیقاتی تهران در زمان های بحرانی

راکتورهای تحقیقاتی در مقایسه با راکتورهای قدرت دارای طیف وسیع تری از طراحی، ترکیب سوخت و حالت کارکردی هستند. نیاز به انعطاف پذیری بیشتر در استفاده از آنها رویکردهای جامع برای تحلیل ایمنی را لازم می کند. مطابق اسناد و مدارک آژانس بین المللی انرژی اتمی، راکتورهای تحقیقاتی هسته ای، از نظر میزان خطر به چهار دسته تقسیم می شوند که راکتور تحقیقاتی تهران جزء دسته دوم تاسیسات با رتبه خطر متوسط است. این میزان خطر به علت انجام آزمایش های خاص در راکتور تهران، از جمله آزمایش سوخت، می تواند رتبه خطر آن از ۲ به ۱ تبدیل شود.برخی فعالیت ها برای افزایش ایمنی در راکتورهای تحقیقاتی کشور انجام شده است، اما به دلیل اینکه راکتورها دارای قسمت های مختلف و متنوع الکتریکی، مکانیکی، ابزار دقیق، ساختاری و غیره می باشند، در بررسی های مربوط به ایمنی این بخش محفظه نگهدارنده سوخت چندان مورد توجه قرار نگرفته است. اینکه مدت زمان زیادی از طراحی و بهره برداری یک راکتور گذشته باشد سبب می شود تا فرسودگی ناشی از گذشت زمان، بهره برداری مداوم از این تاسیسات و پیشرفت های گفته شده نیاز به بروزرسانی و اعمال تغییرات در راستای افزایش ایمنی و کاهش خطرات ناشی از آن راضروری می سازد. از این رو، هدف از انجام این تحقیق، تحلیل نوترونیک قلب راکتور تحقیقاتی تهران و بررسی و ارتقای سیستم های ایمنی راکتور تحقیقاتی تهران در زمان حوادث هسته ای با استفاده از مدلسازی توسط کد MCNPX می باشد. جهت ارتقای سیستم ایمنی در این تحقیق سعی بر ان شد تا با تمرکز بر شبکه های نگهدارنده سوخت، بهینه ترین سیستم خاموش سازی ثانویه در رمان حوادث برای راکتور تعبیه گردد. محاسبات حاصل از کد نشان داد که با ایجاد فاصله به اندازه ۳۲ سانتی متر در بین ردیف های ۴ و ۵ قلب راکتور، می توان جمعیت نوترونی را به اندازه قابل توجهی کاهش داد و راکتور را رو به خاموشی برد. محاسبات پارامترهای نوترونیکی و ترموهیدرولیکی قلب راکتور انجام شده توسط کد در این مقاله نیز این حقیقت را اثبات نمودند.