بررسی ابعاد حقوقی قرارداد مبتنی بر بهبود مصرف انرژی (EPC)

انرژی، واژه ایست که امروزه در سرتاسر جهان و نزد دولتمردان و مردم عادی دارای مفهومی شناخته شده بوده و اهمیت آن به قدری است که شاید ضرورتی به ذکر ارزش و جایگاه آن و همچنین ارتباط آن با محیط زیست وجود نداشته باشد، چرا که به سادگی می توان در این خصوص، از رابطه ای مستقیم و به بیان صحیح تر، مستقیم ترین رابطه میان این کلمه و طبیعت سخن به میان آورد و ساعت ها در این حوزه نگریست و نگاشت. نظر به اینکه از طرفی علم حقوق، همواره و در جای جای دنیا پشتیبان مستحکم و قابل اتکایی برای صیانت از محیط پیرامونی محل زیست گونه های مختلف انسانی، نباتی و جانوری قلمداد می گردیده و می شود و از سوی دیگر برنامه ریزی های مربوط به حفظ محیط زیست، همیشه ملازم با هزینه های بعضا گزاف و به تبع آن غیر قابل تامین توسط اشخاص و گاها دولت ها می باشند، در این پژوهش با هدف کاهش دغدغه های این چنینی برای مدیران و ارائه ی راهکارهای عملیاتی، به معرفی و بررسی ابعاد حقوقی یک مدل قراردادی نسبتا جدید و منطقی، به منظور بالا بردن سطح توثیق طرفینی، فی مابین ارائه دهندگان خدمات بهبود دهنده ی مصرف انرژی و مشتریان پرداخته شده است. در واقع، در مقاله ی پیش رو، بیش از هرچیز، بر ساختار حقوقی نحوه ی تامین مالی خرید، نصب و نگه داری تجهیزات به روز به کار گیرنده ی حامل های مختلف انرژی و استفاده ی حداکثری از ظرفیت انرژی های در دسترس، با بیشترین مرتبه ی بازدهی، با استفاده از مدل قراردادی نوینی، تحت عنوان EPC (Energy Performance Contracting)، تکیه گردیده است. به عبارت ساده تر، با عنایت به مشکلاتی که اغلب در بخش منابع مالی اشخاص یا دولت ها ملاحظه می شود، می توان با اعتماد به پتانسیل موجود در قرارداد EPC، تامین مالی تجهیز واحدهای مختلف نیازمند سیستم های جدید و به روز از لحاظ تکنولوژی را به گونه ای قرارداد که از محل کاهش هزینه های مصرف حامل های انرژی، پس از بهره برداری از پروژه ی جدیدالاحداث و کم مصرف، صورت پذیرد.