سنجه ای برای انسان شناسی امروز ایرانی ، با نیم نگاهی به اثری از مارگات مید؛ آدمیان و سرزمین ها

این نوشتار درصدد است تا با تمرکز بر یکی از آثار انسان شناس برجسته، مارگارت مید [۱] به وجوهی از انسان شناسی معاصر ایرانی  بپردازد. وجه اول آن معرفی یکی از آثار کلاسیک انسان شناسی است که معمولا در ایران مغفول واقع شده است. این مهم، ما را به وجه  دوم یعنی بازگشت به اصول و اساس انسان­شناسی است که امروزه در گروه­های انسان شناسی ایران کمتر به آن توجه می­شود، رهنمون خواهد شد. وجه سوم نگاهی گذرا به انسان شناسی در ایران است. مرور و ارزیابی اثری کلاسیک در انسان­شناسی و نگاهی گذرا به انسان­شناسی امروز ایران از ابعاد مهمی است که به آن اشاره شده است. انسان شناسی از نگاه مارگارت مید همانا مبتنی بر انسان دوستی، حضور، فهم، نظریه مندی و نظریه سازی، اینده­نگری برمبنای گذشته است. مبانی فهم این نوع از انسان شناسی، تخیل، نوشتن، انسان دوستی و حرکت و دیدن است و اینها با آنچه که درآموزش­های رایج انسان شناسی دانشگاهی می­بینیم متفاوت است. انسان­شناسی دانشگاهی از منظر برنامه­های درسی آن و مشارکت دادن دانشجویان در طراحی و تدوین برنامه درسی برخلاف انسان­شناسی رایج در دنیا نیازمند بازنگری و تجدید نظر است. مرور آثار کلاسیک و استخراج آن اصولی که این خالقان آن آثار به آنها توجه داشتند و تدوین طرح های درسی مبتنی بر آن اصول با توجه به نیازهای رشته و نظرات دانشجویان و دانش آموختگان این رشته در غنای آن موثر خواهد بود. [۱] Margaret Mead