نحوه تکامل و تاریخچه سردشدن گدازه های بالشی براساس ویژگیهای بافتی و کانی شناختی : شواهدی از مجموعه افیولیتی مکران

سنگ نگاری گدازه های بالشی ابزاری مفید جهت روشن شدن تاریخچه تبلور این سنگها به عنوان بخشی از سکانس پوسته اقیانوسی قدیمی است . بازالتهای بالشی دارای بافتهای وریولیتیک ، پورفیریتیک ، میکرولیتیک پورفیریتیک ، اینترسرتال، اینترگرانولار و آمیگدالوئیدال هستند. کانی شناسی آنها مشتمل بر پلاژیوکلاز± الیوین ± پیروکسن + کانی اپاک است . با توجه به تفاوتهای شکل ظاهری کانیهای الیوین و پلاژیوکلاز از حاشیه به سمت مرکز گدازه های بالشی ، روند سردشدگی آنها را می توان تعیین نمود. از لحاظ سنگ نگاری این گدازه ها سه زون بافتی شیشه ای خارجی ( زون ۱)، حدواسط (زون ۲) و تمام بلورین داخلی (زون ۳) را نشان می دهند. هر زون به وسیله تفاوتهای تجمعی الیوین و پلایوکلاز که بافتهای مختلفی را توسعه داده اند، قابل تشخیص هستند.