در باب تمیز در دستور زبان فارسی؛ صورت، ماهیت و اصطلاح شناسی آن

سال انتشار: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 220

فایل این مقاله در 32 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_LRR-12-2_005

تاریخ نمایه سازی: 14 فروردین 1401

چکیده مقاله:

«تمیز» اصطلاحی است که در نحو عربی و فارسی کاربرد دارد. این اصطلاح در دستورهای قدیم تر فارسی معادل همان تمیز عربی است، اما به تدریج بیشتر برای متمم مفعول به کار رفته است، یعنی نقشی که ابهام را از مفعول فعل هایی مانند دانستن، نامیدن، پنداشتن و... می زداید. امروز در دستور فارسی بیشتر از «تمیز» همین معنا اراده می شود. این گفتار نخست درپی آن است تا مشخص کند تمیز از کی و از سوی چه کسی مصطلح شده است و این مفهوم چه معادل های دیگری دارد. دوم آنکه توصیفی از تمیز و فعل و مفعول مرتبط با آن به دست دهد. در راستای هدف نخست کتب دستور زبان فارسی (مطابق نظمی تاریخی) مطالعه و برای تحقق هدف دوم از بررسی ای پیکره بنیاد بهره برده شد که برخی از نتایج به دست آمده از آن چنین است: از میان این افعال فارسی فعل «دانستن» و سپس افعال دیدن، نامیدن، شمردن (شماردن) و گفتن، بیش از افعال دیگر با تمیز به کار رفته است. بیشتر این افعال در ساخت های ظرفیتی متفاوتی ظاهر می شوند، اما برخی از آن ها تنها یک ساخت دارند و آن «فاعل، مفعول، تمیز» است، مانند نامیدن و محسوب کردن. تمیز عمدتا در قالب گروه اسمی و سپس گروه صفتی و گروه حرف اضافه ای و به ندرت به شکل بند و ضمیر ظاهر می شود. نزدیک به تمام تمیزها با مفعول مستقیم و معدودی از آن ها با مفعول حرف اضافه ای می آیند. حضور مفعول در جمله به هر شکلی لازم است. به همین دلیل، شکل مجهول این افعال تمیز را از دست می دهند؛ به جز افعالی مانند یاد شدن، گفته شدن و اطلاق شدن که در حالت مجهول نیز مفعول حرف اضافه ای دارند.  

کلیدواژه ها:

نویسندگان

ندا حیدرپور نجف آبادی

Assistant Professor, Lexicography Group, Academy of Persian Language and Literature, Tehran, Iran

مراجع و منابع این مقاله:

لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :
  • • Anvari, H., & Ahmadi Givi, H. (۲۰۱۲). Persian Grammar ...
  • • Arzhang, Gh. R. (۱۹۹۶). A Grammar of Modern Persian. ...
  • • Dabir-Moghaddam, M. (۲۰۱۳). Compound verbs in Persian language. Studies ...
  • • Farshidvard, Kh. (۲۰۰۵). A Modern Detailed Grammar Based on ...
  • • Khayyampoor, A. (۱۹۶۶). Persian Grammar. Tehran Bookstore. [In Persian] ...
  • • Lazard, G. (۱۹۵۷). A Grammar of Contemporary Persian. Translation: ...
  • • Mahmoodian, S. S., Baharloo, H., Golkar, А. & Ahmadi, ...
  • • Meshkat al-Dini, M. (۲۰۱۴). Introduction to Persian Transformational Syntax, ...
  • • Mirzaei, A. (۲۰۱۶). Verb as an event reality: The ...
  • • Modarres Tabrizi, M. M. A. (۲۰۰۹). A Persian Grammar. ...
  • • Pashabadi, Y., Kharazmi, H., & Babr-e Bayan, V. R. ...
  • • Rasekh Mahand, M. (۲۰۰۵). Tamiz in Persian. Name-ye Farhangestan, ...
  • • Rasekh Mahand, M., Moein, M., & Mohammadi-ye Rad, M. ...
  • • Sadeghi, A. A., & Arzhang, Gh. R. (۱۹۷۹). A ...
  • • Sayyadi, A. R., & Monsefi, M. (۲۰۰۹). Points about ...
  • • Shariat, M. J. (۱۹۹۴). Persian Grammar. Asatir. [In Persian] ...
  • • Sheikh Bahaei, B. (dateless). Al- Favaed Al-Samadiye. Jame al- ...
  • • Shiri, M., & Hejazi, N. (۲۰۱۹). Investigating the evolution ...
  • • Tabatabaei, A. (۲۰۱۷). A Descriptive Dictionary of Persian Grammar. ...
  • • Tabibzadeh, O. (۲۰۰۷). Verb Valency and Basic Sentence Structures ...
  • • Tabibzadeh, O. (۲۰۱۰). A Criticism on Criticism of Tamiz. ...
  • • Tabibzadeh, O. (۲۰۱۲). Persian Grammar (A Theory of Autonomous ...
  • • Thompson, G. (۲۰۱۴). Introducing functional grammar. Routledge ...
  • • Vahidian Kamyar, T. (۲۰۱۱). What is the Tamiz or ...
  • • Vahidian Kamyar, T., & Emrani, G.R. (۲۰۰۵). Persian Grammar ...
  • • Zainami- ye Shandooni- ye Chini, M. (۲۰۰۹). Minhaj al- ...
  • • ارژنگ، غ. ر. (۱۳۷۴). دستور زبان فارسی امروز. تهران: ...
  • • انوری، ح.، و احمدی گیوی، ح. (۱۳۹۰). دستور زبان ...
  • بررسی تطبیقی تمیز در دستور زبان فارسی و عربی [مقاله ژورنالی]
  • • خیامپور، ع. (۱۳۴۴). دستور زبان فارسی. تبریز: کتاب فروشی ...
  • • دبیرمقدم، م. (۱۳۹۲). فعل مرکب در زبان فارسی. پژوهش ...
  • • راسخ مهند، م. (۱۳۸۴). بررسی ویژگی های تمیز در ...
  • • راسخ مهند، م.، معین، م.، و محمدی راد، م. ...
  • • زینمی شندونی چینی، م. (۱۳۸۸). منهاج الطلب. تحقیق و ...
  • • شریعت، م. ج. (۱۳۷۲). دستور زبان فارسی. تهران: اساطیر ...
  • • شیخ بهایی، ب. (بی تا). الفوائد الصمدیه. از مجموعه ...
  • • شیری، م.، و حجازی، ن. (۱۳۹۷). سیر تطور در ...
  • • صادقی، ع. ا.، و ارژنگ. غ. ر. (۱۳۵۸). دستور ...
  • • صیادی، ا. ر.، و منصفی. م. (۱۳۸۷). نکته ها ...
  • • طباطبایی، ع. (۱۳۹۵). فرهنگ توصیفی دستور زبان فارسی. تهران: ...
  • • طبیب زاده، ا. (۱۳۸۵). ظرفیت فعل و ساخت های ...
  • • طبیب زاده، ا. (۱۳۸۸). نقدی بر نقد تمیز. دستور ...
  • • طبیب زاده، ا. (۱۳۹۰). دستور زبان فارسی: بر اساس ...
  • • فرشیدورد، خ. (۱۳۸۴). دستور مفصل امروز بر پایه زبان ...
  • • لازار، ژ. (۱۹۵۷). دستور زبان فارسی معاصر. ترجمه م. ...
  • • محمودیان، س. س.، بهارلو، ه.، گلکار، آ.، و احمدی، ...
  • • مدرس تبریزی خیابانی، م. م. ع. (۱۳۸۸). دستور زبان ...
  • • مشکوه الدینی، م. (۱۳۹۲). دستور زبان فارسی بر پایه ...
  • • میرزائی، آ. (۱۳۹۴). هر فعل یک واقعیت رخدادی: نظام ...
  • • وحیدیان کامیار، ت. (۱۳۸۹). تمیز یا ممیز چیست؟. فصل ...
  • • وحیدیان کامیار، ت.، و عمرانی، غ. ر. (۱۳۸۳). دستور ...
  • نمایش کامل مراجع