بررسی سبب دعوا و تفاوت آن با منشا دعوا در حقوق ایران و فرانسه

هرکس که مدعی حقی است و خواهان رسیدن به آن می باشد، ناگزیر از طرح دعوا در مراجع دادگستری می باشد. اما صرف ادعای داشتن حقی، نمی تواند مفید در نائل آمدن به مقصود باشد؛ لاجرم مدعی حق باید لوازم و اسباب دیگری را برای خود، فراهم آورد تا همراه با بیان ادعا در مرجع قضایی، با توسل بدان ابزار بر مشکلات موجود در رسیدن به حق خود فائق آید. از جمله این موارد سبب می باشد. در قانون آیین دادرسی مدنی ایران، از سبب نامی برده نشده است و به جای آن مقنن از اصطلاح جهات دعوا استفاده نموده است که در واقع همان جهات موضوعی دعوای مطروحه بوده است. برخی از حقوقدانان بر این باورند که سبب در ماهیت و مصداق با جهت دعوا متفاوت است. همچنین مقنن در برخی از مواد قانون آیین دادرسی مدنی از اصطلاح منشا نیز استفاده کرده است. (مانند ماده ۱۷، ماده ۹۸ و ...) هدف ما بررسی دلایل تفاوت سبب دعوا با منشا آن می باشد. لذا در این تحقیق با روش تحلیلی توصیفی به بررسی این موضوع پرداخته ایم و نتایج تحقیق نشان داد که سبب را باید نقطه اتکای مستقیم دعوای مدنی بر امور موضوعی دانست در حالی که رابطه منشا دعوا با دعوای مدنی به واسطه سبب دعواست. به عبارتی یک دعوا دارای منشا واحد ولی ممکن است دارای اسباب متعدد باشد. در بسیاری از موارد سبب دعوا همان منشا دعواست؛ اما در بسیاری از موارد این دو را باید از یکدیگر تفکیک نمود.