تحلیل فرسودگی بافت های شهری آبادان

گسترش شهرها در دهه های اخیر با فرسودگی بافت هایی از شهر همراه شده است. طرح های مداخله به عنوان گامی در جهت مقابله و بهبود بافت های فرسوده مطرح می باشد. اما به نظر می رسد که راهکارهای کنونی در ایران غالبا نمی تواند پاسخگوی نیاز شهر برای مقابله با بافت فرسوده ای که بر سایر بافت های پیرامونی خود نیز تاثیرگذار هستند، باشند. نوع مداخله اصولا در زمینه کالبد و فعالیت می باشد. بافت های قدیمی و تاریخی علاوه بر این که بخشی از مناطق و محلات شهرها را تشکیل میدهند روایتگر ویژگیهای هسته اول شهرها و همچنین بیانگر یاد و خاطره فرهنگ و آداب و سنن ساکنین آن ها می باشد مطالعه این بافت ها به ما نشان می دهند که ما در گذشته به تمدن و نظام ارتباطی و شهروندی داشتیم و از این حیث یک سرمایه ملی در زمینه اجتماعی و فرهنگی به حساب می آیند اما متاسفانه امروزه به دلیل عدم توجه کافی به بافتهای قدیمی این مناطق در معرض خطر تخریب واقع شده اند و در اکثر موارد سکونتگاه مردم تهی دست است گردیده اند این بافت ها به لحاظ معماری دارای نظم خاصی می باشند و گویای اعتقاد، سلیقه ،مذهب و فرهنگ مردم عصر خویش هستند. در این راستا هدف اصلی پژوهش حاضر دستیابی و شناخت بافت فرسوده شهری شهر آبادان و سازماندهی این بافت در جهت بهبود آن می باشد. حال با استفاده از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی وابزار AHP این نتیجه حاصل شد که در بافت های فرسوده شهری شهر آبادان با توجه به معیارهای کالبدی، ساختمان، زیست محیطی و اجتماعی مشخص گردید که محلات ذوالفقاری و جمشیدآباد به ترتیب دارای بیشتری وکمترین میزان فرسودگی هستند .می بایست در جهت سازماندهی این بافت های شهری برنامه ریزی هایی از سوی دولتمردان در جهت مرمت این بافت ها وتامین امنیت وآسایش ساکنان این مناطق صورت گیرد ضمن انکه توسعه و ایجاد کاربریهای گردشگری و تفریحی و فرهنگی به شکل متناسب با دانه بندی بافت و درون محلات همراه با در نظر داشتن پیاده راه ها به عنوان رکن اساسی تاثیر در زندگی انسان در بافت و ایجاد فضای سبز در بافت باید مورد توجه قرار گیرد.